Stóra markmiðið var Stade du France

Í sambandi við hryðjuverkin í París þá hafa menn velt fyrir sér hvers vegna þessi staður og þessi stund var valin, föstudagskvöld í París. Hryðjuverkamönnunum tókst vissulega að framkvæma hræðilega verknaði og þar ber hæst fjöldamorðin á tónleikastaðnum Bataclan. Ekki ætla ég að gera lítið úr því né öðru sem gerðist í París þetta kvöld. Miðpunktur og útgangspunktur þessara árása hlýtur samt hafa átt að vera landsleikur Frakka og Þjóðverja á þjóðarleikvanginum sjálfum þar sem forsetinn var mættur, ásamt tugum þúsunda áhorfenda að ógleymdum þeim milljónum sem fylgdust með leiknum í beinni útsendingu. Þetta var stóra skotmarkið og ljóst að ef sprengjumenn hefðu komist inn á leikvanginn meðal áhorfenda þá hefði athygli heimsins aldeilis beinst þangað og það í beinni. Það má ímynda sér þá sem raunverulega stóðu bak við árásirnar þar sem þeir sitja við skjáinn heima í stofu bíðandi eftir sprengingunum. Jú það heyrðust vissulega sprengingar en svo ekkert meir, leikurinn hélt áfram og lauk með sigri Frakka við fögnuð grunlausra áhorfenda þótt ýmsir hafi verið farnir að átta sig á að ekki væru allt með felldu. Utan við sjálfan leikvanginn höfðu þrír sprengjumenn sprengt sig, með þeim afleiðingum að fjórir létust, þar af þrír sprengjumenn. Að minnsta kosti einn þeirra átti miða á völlinn en var stoppaður við vopnaeftirlit við innganginn.

Landsleikur

Hert öryggisgæsla við leikvanginn hefur þarna greinilega komið í veg fyrir enn meira manntjón og enn stærri atburð. Það má hins vegar spyrja sig hvernig staðið hefði verið að málum ef forseti Frakklands hefði frekar kosið að verja föstudagskvöldinu á rokktónleikum hljómsveitarinn Eagles of Death Metal í Bataclan-tónleikahöllinni. Væntanlega hefði öryggisgæsla á þeim stað verið öllu meiri þetta kvöld og kannski þeim mun minni á landsleiknum. En hvernig sem það er þá heppnuðust hryðjuverkin ekki nema að hluta, því stóra markmiðið gekk ekki eftir. Nógu slæmt var þetta þó samt og veruleikinn er annar á eftir.


Hví er ég?

Vísindin, trúarbrögðin og heimspekin hafa glímt við hin erfiðustu mál en samt er stóru spurningunum enn ósvarað eins og þeim sem snúast um hvað heimurinn sé í raun og veru. En þótt fátt sé um svör þá búum við okkur til einhverja heimsmynd sem við reyndar getum ekki hugsað alveg til enda. Fjarlægu og stóru viðfangsefni skipta reyndar ekki svo miklu máli í okkar daglega amstri og ættu ekki að valda okkur neinu hugarangri. Þetta er bara annað hvort svona eða hinsegin.

Aðeins öðru máli gegnir um spurninguna um okkur sjálf og það sem stendur okkur allra næst. Hver erum við og þá sérstaklega: Hver er ég? Af hverju er ég ég? Ég veit það allavega ekki. Hver tillaga að svari sem stungið er upp á, vekur upp aðrar enn erfiðari spurningar. Annars er aldrei að vita nema maður sjálfur sé sá eini í heiminum sem veit eitthvað af sér. Aðrir eru bara einhverjir sálarlausir statistar. Eða þá að heimurinn sé bara til sem ímyndun í kollinum á mér. Sennilega er það samt ekki þannig og reyndar næstum örugglega ekki þannig. Öll erum við einhver, hvort sem okkur líkar það betur eða verr. En hvað ræður því hver er hver? Hví er ég, ég en ekki þú? Þó ég viti það ekki svo ofboðslega gjörla þá er hitt víst, að í einhverju fínasta atriði í íslenskri tónlistarsögu, er einmitt þessari spurningu velt upp.

 


Bloggfærslur 15. nóvember 2015

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband