Hafísstaðan undir lok bræðsluvertíðar

Sumarbráðnun hafíssins á norðurslóðum er á lokasprettinum og senn fer að skýrast hvernig bræðslusumarið 2017 kemur út miðað við undanfarin ár. Reyndar er ekki alveg rétt að tala um lokasprett í þessu sambandi því með lækkandi sól á lofti hægir smám saman á bræðslunni uns viðsnúningur verður einhvern tíma í september og vetrarfrysting hefst. Hvernig sem framhaldið verður þá er þegar ljóst að metárinu 2012 verður ekki ógnað nú í ár hvað lágmarksútbreiðslu varðar eins og sést á línuritinu hér að neðan. Dökkbláa 2017-línan er nú á svipuðum slóðum og á sama tíma árin 2007 og 2016 en lágmarksútbreiðsla þeirra sumra endaði nokkuð jöfn í 2. og 3. sæti. Framhaldið er nokkuð óljóst en einmitt núna er komið nokkuð hik á 2017-ferillinn sem þýðir að útbreiðsla íssins hefur lítið dregist saman allra síðustu daga. Svona hik getur reyndar komið upp hvenær sem er sumars og ræðst aðallega af veðuraðstæðum, svo sem því hvort ríkjandi vindar blási að eða frá ísnum. Veðrið síðustu daga hefur einmitt verið frekar hagstætt ísnum og ef það breytist ekki gæti útbreiðslulágmarkið endað í einhverju meðallagi síðustu 10 ára. Hafa verður þó í huga að það meðallag er langt fyrir neðan það sem þekktist fyrir tímamótasumarið 2007.

Á kortunum hér að neðan er útbreiðsla íssins borin saman 19. ágúst metsumarið 2012 og núna árið 2017. Að auki er sjálft metlágmarkið í september 2012 teiknað með rauðri línu inn á 2012-kortið. Framhaldið í ár ræðst aðallega af því hversu mikið nær að bráðna af þeim jaðarsvæðum sem farin eru að blána sem þýðir að þar er ísinn nokkuð gisinn, en raunar er ekki hægt að búsast við róttækum breytingum þegar svona langt er liðið á sumar enda sólin farin að lækka verulega á lofti allra nyrst. Bráðnun á sér þó ennþá stað neðanfrá og lægðir sem bera með sér suðlæga vinda geta þjappað ísnum saman þar sem hann er gisinn.

Það má benda á að þótt ísinn sé nú almennt meiri en á sama tíma 2012 þá er minni ís núna austur af Grænlandi sem bendir til lítils útflutnings á heimskautaís um Framsund milli Grænlands og Svalbarða. Spurning hvort það hafi einhverja þýðingu fyrir komandi vetur hér hjá okkur. Ísinn er þó samt heldur meiri en venjulega við Svalbarða og áfram í þá átt til Rússlands, enda var talsverður ís þar í vetrarlok. Siglingaleiðin norður fyrir Síberíu ætti þó að vera nokkuð greið samkvæmt þessu. Sama er hinsvegar ekki að segja um Ameríkuleiðina sem opnast reyndar bara almennilega í bestu sumrum.

Meira ætla ég ekki að segja um stöðu hafíssins í bili en eins og ég hef gert í sumar þá boða ég næsta uppgjör á hafísstöðunni að mánuði liðnum en þá verður líka komið í ljós hvernig þetta fer. Yfirleitt ætti maður ekki að auglýsa bloggfærslur fyrirfram en í þessu tilfelli held ég það sé ágætt enda vill maður ekki vera grunaður um að velja tímasetningar sem henta einhverjum hugsanlegum málstað. Það sem er að gerast með hafísinn á norðurslóðum finnst mér umfram allt mjög áhugavert og af smá spennufíkn er ég alveg tilbúinn að sjá dramatískar breytingar verða að veruleika sem kannski lita eigin spádóma um framhaldið. Ég hef hinsvegar haldið mig frá við boðskaps- og áhyggjuhliðinni þegar þessi hitamál ber á góma enda enginn sérstakur áhyggjumaður þegar kemur að hafísnum eða loftslagmálum almennt og má segja að það sé leiðarljósið í því sem ég hef komið á framfæri allt frá upphafi. Eftir mánuð verða einmitt liðinn 10 ár frá fyrstu bloggfærslu minni sem fjallaði um - hafísinn - nema hvað?

 

 

Gengið eftir vegg Hadríanusar á Englandi

Þegar Rómverska heimsveldið var í sem mestum blóma snemma á 2. öld náði veldi þeirra meðal annars til stórs hluta Bretlandseyja. Framan af gilti það sama þar og víðar að útmörk, eða landamæri ríkisins, voru ekki alltaf í föstum skorðum vegna sífelldra tilrauna Rómverja til aukinna landvinninga eða utanaðkomandi árása óvina. Þetta breyttist hinsvegar í valdatíð Hadríanus keisara árin 117-137 því með valdatíð sinni vildi hann treysta sem mest innviði ríkisins og auka stöðugleika þess með varanlegri landamærum. Einn liður í þessum áherslum var að reisa myndarlegan landamæravegg á Bretlandseyjum lítið eitt sunnan við núverandi mörk Englands og Skotlands. Meðfram veggnum voru settar öflugar varðstöðvar og fjölmennar herbúðir til að halda í skefjum keltneskum þjóðflokkunum í norðri, nánar tiltekið Piktum, sem þá byggðu Skotland. Veggurinn hélt vel og markaði útmörk ríkisins á þessum stað allt þar til halla fór undan fæti og Rómverjar hófu að yfirgefa svæðið árið 410. Undantekning var þó þegar Antóníus, næsti eftirmaður Hadríanusar, ákvað að halda lengra í norður og hóf að reisa nýjan vegg álíka norðarlega og Glasgow er í dag. Það var hinsvegar feigðarflan og hörfuðu Rómverjar fljótlega aftur að fyrri landamærum við rammgerðan vegg Hadríanusar.

Veggur Hadríanusar stendur að hluta til enn í dag þótt hvergi sé hann í upprunalega ástandi. Heillegastur er hann á miðhlutanum þar sem hann liggur um strjálbýl heiðarsvæði en hann er hinsvegar alveg horfinn á þéttbýlli láglendissvæðum við báða enda, þar sem eru borgirnar Newcastle í austri og Carlisle í vestri. Veggurinn var víðast hvar um 2-3 metra breiður og eitthvað meira á hæðina þannig að óhemjumikið grót þurfti í mannvirkið. Útveggirnir voru úr tilhöggnu grjóti sem auðvitað var tilvalið að endurnýta í seinni tíma mannvirki í gegnum aldirnar, svo sem kastala, kirkjur og klaustur. Það var í raun ekki fyrr en um miðja síðustu öld að talað var um að varðveita það sem eftir var af veggnum mikla og fyrir 20 árum var hann settur á heimsminjaskrá UNESCO sem eitt heillegasta landamæramannvirki frá dögum hins forna Rómaveldis.

Svo maður beini sögunni að manni sjálfum þá hef ég lengi en þó óljóst vitað um tilvist þessa veggs. Einhverntíma síðasta vetur vorum við hjónin að skoða kort af Bretlandseyjum af Google Maps og beindist þá athyglin að vegg Hadríanusar. Þá kviknaði sú hugmynd hvort ekki væri tilvalið að ganga meðfram veggnum eða þar sem hann hafði legið. Reyndar var það ákveðið á staðnum með báðum greiddum atkvæðum án þess að vita hvort það væri hentugt eða yfirleitt gert. Nánari eftirgrennslan leiddi þó í ljós að töluvert er um að gengið sé eftir þessari leið. Sumir fara þá í nokkura daga gönguferð stranda á milli á meðan aðrir láta sér nægja dagsferðir eða heimsóknir að áhugaverðustu stöðunum. Leiðin, sem Bretarnir kalla Hadrian's Wall Path, hefur öll verið merkt svo enginn þurfi að villast að óþörfu um enskar sveitir á svæðum þar sem engin ummerki um vegginn eru lengur til staðar.

Sunnudaginn 21. júlí vorum við síðan mætt til Newcastle og hófum gönguna skammt þar fyrir vestan. Við tók 5 daga ganga eftir Hadrian's Wall Path allt vestur til Carlisle. Dagleiðirnar voru 13-24 kílómetrar, samtals um 80 kílómetrar, en þá slepptum við reyndar bláendunum til sitthvorar strandar. Á gönguleiðinni var ýmislegt áhugavert að sjá fyrir utan leyfarnar af veggnum. Gangan um enskar sveitir var hin athyglisverðasta þótt veðurlagið væri upp og ofan þar sem skiptust á skin og skúrir. Enskar kindur eru mjög gæfar og hlaupa ekki undan á harðaspretti eins og þær íslensku. Stundum gekk maður líka innan um nautgripi sem voru sem betur fer einnig að spakara taginu. Heiðarnar norður af veggnum er mjög strjálbýlar enda njóta þær einhverskonar friðunar varðandi næturbirtu svo hægt sé að nýta kvöldhimininn til stjörnuskoðunar. Greinilegt var að flugherinn nýtir einnig svæðið sem æfingasvæði enda mátti stundum heyra drunur miklar þegar herþotur rufu hljóðmúrinn. Það sem eftir var af gamla múrnum hans Hadríanusar stóð það þó allt af sér.

Ljósmyndirnar sem fylgja eru teknar úr gönguferðinni.

Við upphaf göngu í góðu veðri skammt vestur af Newcastle. Steinveggurinn sem þarna sést er hefðbundinn enskur sveitaveggur frá seinni tíð.

Skjótt skipast veður í lofti. Blogghöfundur stendur þarna hundblautur undir lok fyrsta göngudags þegar komið var að fyrsta búti af vegg Hadríanusar.

Enskar kindur að spóka sig við rústir rómverskrar varðstöðvar.

Eitt af þekktari kennileitum gönguleiðarinnar er Sycamore Gap. Tréð þarna er vinsælt myndefni enda mun það hafa komið við sögu í vinsælli kvikmynd um Robin Hood og var kosið tré ársins í Bretlandi árið 2016.

Eitt fjölmargra upplýsingaskilta á leiðinni. Myndin á skiltinu sýnir hvernig veggurinn stóð á brún klettaveggs sem þarna liggur um sveitir og er um leið náttúrulegur þröskuldur innrásarherja. Myndin stækkast með ásmellingu ef einhver vill rýna í smáa letrið.

Stór hluti göngunnar lá annars um enskar sveitir þar sem engan fornan vegg er að finna lengur. Ótal hliðum þurfti að ljúka upp á leiðinni og á sumum þeirra mátti finna gagnlegar upplýsingar og viðvaranir. Gangan í heildina var því ágætis kynning á landbúnaðarháttum heimamanna auk þess að gefa innsýn í hina sögulegu fortíð. Ferðin gekk mjög vel þrátt fyrir misjafnt veður og dýrin í sveitinni voru hin spökustu þótt vissara var að fara með gát þegar tortryggnir nautgripir urðu á vegi manns.

Að lokum er það svo stemningsmynd frá Carlisle þar sem ganga okkar endaði. Kvöldsólin var ekki af verri endanum í þessum vinalega bæ.