Hvernig kemur Esjan undan vetri?

Hvað sem öðru líður þá er vorið framundan og Esjan enn á sýnum stað og eins og venjulega fyrstu vikuna í apríl þá kemur hér hinn árlegi samanburður á snjóalögum í Esju sem felst í myndatöku af fjallinu til að bera saman við fyrri ár. Miðað við mörg fyrri ár þá virðist ekki vera mikill snjór í Esjunni enda hefur verið nokkuð milt síðustu tvo mánuði. Sjálfir vetrarskaflarnir eru allavega ekki miklir en í efri hlíðum eru svo einnig leifar af ört minnkandi snjó sem féll þarna dagana á undan. Með venjulegu sumri er sæmilega líklegt að þetta hverfi allt í haust.

Athyglisvert er að Esjan náði að vera alveg snjólaus í lok sumars frá Reykjavík séð fyrstu 10 ár aldarinnar. Árin 2011 og 2012 var það svona meira á mörkunum. Eftir það var það ekki fyrr en sumarið 2019 sem snjórinn hvarf algerlega, og svo aftur 2023.

Í fyrrahaust hurfu allir hefðbundnir skaflar. Hinsvegar var smá ísklumpur eftir í giljunum neðan við Gunnlaugsskarð sem varð sífellt illgreinanlegri frá borginni séð uns ómögulegt var að koma auga á hann jafnvel með sjónauka, og þar með ætti skilyrðum sem miðast við snjólausa Esju frá borginni séð að vera fullnægt. Mér finnst ekki ólíklegt að þessi klumpur hafi horfið að lokum þótt vissulega hafi fjallgöngumenn náð myndum af því pínulitla sem eftir var um miðjan október. Sjálfur tók ég meðfylgjandi mynd þann 15. september.

Að þessu sinni birti ég myndir síðustu fimm ára og síðan þriðja hvert ár aftur til ársins 2006. Alla seríuna má síðan sjá í Esju-myndalbúmi hér til hliðar eða á slóðinni: https://emilhannes.blog.is/album/esjusnjor_i_april/

Mánaðarhitinn 2024 í súluriti

Eins og komið hefur fram var nýliðið ár það kaldasta hér á landi það sem af er öldinni. Svipuð ár hitafarslega komu upp undir lok síðustu aldar en til að finna umtalsvert kaldara ár þarf að fara aftur til ársins 1995. Þegar þetta er skrifað er ekki búið að gefa út meðalhitann fyrir Reykjavík, en þar sem ég fylgist ágætlega með hitafarinu, þá fæ ég út að meðalhitinn hafi verið 4,3 stig hér á bæ sem einmitt er það lægsta frá 1995 þegar meðalhitinn var 3,8 stig. Nú vill svo til að þessi tala 4,3 er sú sama og meðalhitinn var í Reykjavík á 30 ára tímabilinu 1961-1990 sem var nokkuð kalt tímabil, en var þó notað til viðmiðunar þar til núverandi og öllu hlýrra viðmiðunartímabil (1991-2020) tók við með meðalhitann 5,1 stig.

Á súluritinu hér að ofan má sjá meðalhita mánaðanna í Reykjavík árið 2024 (rauðar súlur) og til samanburðar meðalhita mánaðanna á 30 ára viðmiðunartímabilinu 1991-2020. Lengst til hægri er hitasamanburður ársins 2024 og 30 ára meðalhitans. Eins og sést voru 10 mánuðir ársins undir meðalhitanum en tveir mánuðir, mars og maí, voru yfir meðallagi. Ekki munar þó miklu í maí. Þannig er því síðustu sjö mánuðir undir meðalhitanum sem nú er miðað við. Spurning hvað gerist með nýjum mánuði og á nýju ári. Akkúrat núna er útlitið næstu daga ekki gæfulegt, hvað sem síðar verður.

Og hvað veldur? Ekki getur við kennt um hnattrænni kólnun því þetta mun hafa verið hlýjasta árið á jörðinni frá upphafi mælinga. Ekki var Norður-Atlantshafssjórinn kaldur. Yfirborðssjórinn hefur reyndar verið með allra hlýjasta móti, enginn kaldur blettur suður-undan landinu og golfstraumurinn í fullu fjöri. Nærtækasta og eðlilegasta skýringin hlýtur því bara vera sú að við höfum verið óheppin með uppruna loftsins sem hingað hefur leitað. Hlýja loftið hefur einfaldlega ekki hitt nógu oft á landið á meðan kalda loftið hefur átt óvenju greiðan aðgang að okkur. Allavega þá skiptir öllu varðandi hitafar t.d. að vetralagi hvort loftið sem hingað leitar sé komið frá norður-heimskautinu eða norður-Afríku. Við upplifðum muninn t.d. í nóvember þegar fyrri hluti mánaðarins einkenndist af mjög svo suðlægu hlýju lofti, sem við þurftum að greiða til baka seinni hlutann með frostköldu heimskatalofti. Þessu stjórna jú hæðarsvæðin, skotvindarnir og þar með lægðarbrautirnar. Ekki fengum við heldur hlýja Evrópuloftið til okkar í sumar eins og stundum áður, en sátum frekar uppi með lægðarganginn og útsynninginn frá kaldari svæðum í vestri og norðankalsann inn á milli.

Það má svo velta fyrir sér hvort kalda loftið sé bara svona almennt að ná yfirhöndinni yfir landinu og verði svo næstu árin, eða nógu lengi til að valda kælingu í hafinu sem aftur hefði áhrif til lengri tíma kælingar. Er maður þá farinn að nálgast tal um 30 ára kuldaskeið eins og maður ólst reyndar upp við sjálfur.

En svo er það bara með blessað veðrið og hitafarið. Við vitum ekkert hvað bíður okkar.

 

 

Hvernig kemur Esjan undan vetri?

Nú er komið að hinum árlega samanburði á snjóalögum í Esju sem felst í myndatöku af Esjunni þegar skyggni leyfir fyrstu dagana í apríl og bera saman við sambærilegar myndir fyrri ára. Frá árinu 2013 hafa Esjuskaflar séðir frá borginni verið nokkuð lífseigir og haldið velli flest ár en hurfu þó með öllu sumarið 2019 og svo einnig í fyrra, sumarið 2023. Hinsvegar hurfu allir skaflar fyrsta áratug þessarar aldar og er það lengsta slíka tímabil sem vitað er um.

Myndin í ár var tekin á köldum og björtum norðanáttardegi 1. apríl sem bar upp á annan í páskum. Staðan á snjóalögum að þessu sinni er með nokkuð eðlilegu móti sem þýðir að sumarið þarf að vera frekar hlýtt og sólríkt til að sjórinn hverfi, öfugt við öllu óvinsælli þungbúna, kalda og þurra daga sem hægja á snjóbráðnun. Það þurfti minna til í fyrra þegar skaflar voru mun minni eftir þurran vetur en líka kaldan, sem sýnir að það er ekki bara kuldar sem ráða snjóalögum – hér sunnan heiða allavega.

Fyrst og fremst er það langi skaflinn í Gunnlaugsskarði sem er þrálátur og lifir af sumrin, en svo er skaflinn í skálinni vestan við Kerhólakamb (vinstra megin á myndinni) sem er alltaf furðu þrautseigur miðað við stærð.

Að þessu sinni birti ég myndir síðustu þriggja ára og einnig annað hvert ár aftur til ársins 2006. Alla seríuna má síðan sjá í Esju-myndalbúmi hér til hliðar eða á slóðinni: https://emilhannes.blog.is/album/esjusnjor_i_april/

ATH. Sé bloggfærslan skoðuð í síma er betra að snúa honum á hlið svo myndirnar birtist heilar.

Heimshitinn og El Nino

Nú er enn einn loftslagsráðstefnan haldin í heiminum og sýnist þar sitt hverjum. Fer ekki nánar út í það enda ekki beint efni þessa pistils. Hinsvegar er engum blöðum um það að fletta að hiti jarðar er nú í allra hæstu hæðum. Það gildir um yfirborðshitann almennt, bæði á sjó og á landi en einnig í neðri hluta lofthjúpsins eins og kemur fram á myndinni hér að neðan sem sýnir hita lofthjúpsins skv. gervihnattamælingum á vegum háskólans í Huntsville Alabama (UAH) sem ná aftur til ársins 1979. Sá mikli hitatoppur sem nú kemur fram hefur staðið í þrjá mánuði og er um 0,9°C yfir viðmiðunartímabilinu 1991-2020. Þessi mikli hitatoppur er örugglega tímabundið ástand eins og aðrir snarpir hitatoppar og helsta ástæðan er eins og áður, El Nino í Kyrrahafinu, en væntanlega eitthvað meira. Meira um þetta neðan myndar.

Neðri hluti myndarinnar sýnir hvenær hið hlýja El Ninjo ástand og andstæðan, hið kalda La Nina ástand, hafa skipst á að ráða ríkjum í Kyrrahafinu. Fyrri met-toppar í hnatthita hafa fylgt í kjölfarið á mjög öflugu El Nino ástandi, sérstaklega árin 1998 og 2016. Hið óvenjulega núna er að hiti jarðar skv. þessu hefur nú þegar skotist vel upp fyrir fyrri met og það þrátt fyrir að El Nino hefur ekki náð sínum toppi og reyndar ekki alveg víst að sá toppur verði eitthvað óvenju mikill.

Ýmislegt hefur verið nefnt sem hjálpar hitanum að ná þessum hæðum núna. Ég giska á að þar skipti mestu að yfirborðhiti sjávar er í hlýjum fasa mun víðar en í Kyrrahafinu, t.d. hér í Atlantshafinu. Núverandi sólblettasveifla hefur verið að ná sér á strik, en er þó alls ekki öflugri en venjulega, nema þá kannski miðað við fyrri væntingar. Svo hefur verið talað um neðansjávargosið mikla við Tonga í ársbyrjun 2021 sem þeytti ókjörum af vatngufu upp í andrúmloftið - hefur kannski haft sitt að segja en ber varla aðalábyrgð á toppnum næstum tveimur árum seinna.

Hvað sem veldur þessum hita núna þá má fullyrða að frávikið mun jafna sig á ný. En væntanlega ekki alveg því eftir því sem tíminn líður, og þrátt fyrir mörg bakslög, þá er leið hitans upp á við. Það er að hlýna. Reiknuð hlýnun miðað við þessar gervihnattamælingar er 0,14°C á áratug, sem þýðir 1,4°C á öld. Hér á moggablogginu er kannski ekki vinsælt að kenna um auknum útblæstri koltvísýrings og það er ekki heldur vinsælt meðal olíufursta. Skýringar aðrar en aukin gróðurhúsaáhrif af mannavöldum eru samt vandfundnar.

Enda þetta á korti sem sýnir yfirborðshita heimshafanna sem frávik frá meðalhita (1971-2000). Merki þar inn El Nino.

 

Heimildir:
ClimateReanalyzer.org
www.drroyspencer.com - UAH Satellite-Based Temperature
www.cpc.ncep.noaa.gov - ENSO

Hafísstaðan á pólunum

Samkvæmt venju nú í seinni hluta september fer ég yfir hafísstöðuna í máli og myndum en árlegt hafíslágmark er nú að baki á Norður-Íshafinu enda sólin farin að lækka mjög á lofti þar norðurfrá og brátt mun allt frjósa á ný. Að lokum mun ég snúa mér aðeins að Suðurhvelinu þar sem sitthvað er að gerast.

Þannig lítur Norður-Íshafið út að lokinni sumarbráðnun, samkvæmt korti útgefnu af Háskólanum í Bremen. Ísinn hefur hörfað langt frá ströndum Alaska og austur-Síberíu og bæði norðvestur- og norðaustur-strandleiðirnar færar. Þetta hefur verið nokkuð dæmigerð staða í sumarlok síðustu ára, en sennilega er ísinn minni en venjulega við Kanadísku heimskautaeyjarnar enda alls ekki árvisst að siglingaleiðin opnist þar svona rækilega.

En þá er komið að samanburði við síðustu ár með línuritinu hér að neðan sem ég vann upp úr tölum frá Bandarísku snjó- og hafísmiðstöðinni (NSIDC).

Við sjáum hér hvernig lágmarksútbreiðslan hefur þróast frá árinu 2000. Greinilega hefur hafísinn minnkað frá upphafi tímabilsins. Úr því að vera kringum 6 milljón ferkílómetrar og niður í svona 4,5 m.km2 að jafnaði. Þetta gerist þó ekki jafnt og þétt og reyndar ekki hægt að tala um einhverja sérstaka þróun frá árinu 2007 sem var tímamótaár og vakti upp vangaveldur um að stutt gæti verið í allsherjarhrun ísbreiðunnar. Ísinn jafnaði sig þó eitthvað á ný uns nýtt og mjög afgerandi metlágmark leit dagsins ljós árið 2012 og þótti síður en svo gæfulegt. En ísinn jafnaði sig aftur og hafa lágmörkin verið upp og ofan síðan og ekki ógnað metinu. Að þessu sinni varð lágmarkið það 6. lægsta sem vitað er um, en það munar reyndar mjög litlu á því og árunum 2007, 2016 og 2019 sem eru í 3-5. sæti.

Til að átta sig aðeins á árstíðastöðunni þá kemur hér línurit frá NSIDC sem sýnir í einskonar spagettíflækju öll árin frá upphafi nákvæmra mælinga árið 1979.

Árið 2023 er dregið sérstaklega fram þarna með smá fikti í mér, en það má taka fram að öll árin eftir 2001 eru með lágmarksútbreiðslu undir 6 millj.km2. Þarna sést að vetrarútbreiðsla ársins 2023 var með allra lægsta móti en gaf eftir í samkeppninni á vormánuðum og endar sem fyrr segir með 6. lægstu útbreiðsluna. Doppótta línan er 2012 og spurning hversu lengi það lágmarksmet mun standa.

En þótt metin láti á sér standa á Norðurhveli þá er alls ekki sömu sögu að segja á Suðurhveli og læt ég samskonar spagettímáltíð segja þá sögu:

Þarna á Suðurhveli er greinilega eitthvað óvenjulegt að gerast. Við sjáum að þar er vetrarhámark að baki (væntanlega) og árið 2023 sker sig rækilega frá öðrum árum hvað útbreiðslu varðar. Árið byrjað með heldur minni hafís en áður hafði mælst og setti nýtt lágmarksmet, en fyrra met var þá reyndar aðeins ársgamalt. Árið missti forystuna seint í mars en frá maímánuði var nýmyndun vetraríss öllu hægari en áður hefur sést og endar í hámarki sem er í algeru lágmarki.

Hvað gerist á næstu misserum á pólunum, miðað við fyrri ár, vitum við ekki og allra síst ég. Þetta með suðurskautið er sérstakt og gerist á sama tíma og óvenju hár yfirborðshiti mælist í Norður-Atlantshafi og heitur El Ninjo er að ná sér á strik í Kyrrahafinu. Kannski mun Norður-Íshafið einnig finna fyrir þessum óvenjulegheitum um síðir, eða alls ekki. Látum það bara koma í ljós.

Sjá nánar hér þaðan sem upplýsingar línurit og tölur eru fengnar: https://nsidc.org/arcticseaicenews/

Gosgleði við Fagradalsfjall

Best að byrja á að nefna hér að eldsumbrot á Reykjanesskaga hafa löngum verið eitt af því sem ég hef innst inni haft löngun til að upplifa í þessu annars takmarkaða jarðlífi. Lengst af var ég þó mjög hæfilega bjartsýnn á að sú ósk rættist en vissi þó að möguleikinn væri til staðar enda Reykjanesskaginn nokkurn veginn kominn á tíma. Það hefði samt getað þýtt að atburðir gæti farið að gerast seint á þessari öld eða jafnvel ekki fyrr en á þeirri næstu. Vissulega var mér ljóst að eldar á skaganum gætu valdið margháttuðu tjóni og sett ýmislegt úr skorðum sem ég er ekkert að vonast eftir. Það breytti þó ekki upplifunaróskum mínum enda hafa þær engin áhrif á framgang mála. Snýst meira um hjá mér að upplifa merka atburði.

En svo var það í janúar árið 2020 að fréttir fóru berast sem gáfu til kynna að möguleikinn væri ekki svo fjarlægur. Vísbendingar voru þá um að jarðskjálftar á skaganum tengdust kvikusöfnun við Þorbjörn. Eitthvað sem maður hafði ekki heyrt áður nefnt með jafn sterkum hætti, en fram að því höfðu skjálftahrinur á skaganum ávallt verið tengdar eðlilegum gliðnunarhreyfingum án þess að kvika kæmi við sögu. Þetta þótti mér aldeilis tíðindi og eitthvað til að fylgjast með, samanber stuttaralega fb-færslu frá þeim tíma.

Rúmu ári síðar eða 19. mars 2021, eftir ótal jarðskjálfta, fór loksins að gjósa og það var nú aldeilis skemmtilegt gos þótt það hafi í raun verið alveg fáránlega lítið til að byrja með. En ólíkt öðrum gosum á Ísland þá færðist það í aukana eftir því sem á leið og stóð í sex mánuði með allskonar skemmtilegum og óvæntum uppákomum - og olli engu tjóni þegar til kom. Ekki nóg með það því gos númer tvö hófst svo þann 3. ágúst 2022 en stóð yfir í mun styttri tíma.

Þriðja gosið stendur nú yfir og eftir viku eldsumbrot sér ekki fyrir endann á því. Alls heimsótti ég sjö sinnum fyrsta gosið og tvisvar það næsta. Nálgaðist ég þau úr ýmsum áttum og fór gjarnan mínar eigin leiðir, opinberar og óopinberar. Í einni ferðinni í fyrsta gosinu munaði litlu að ég rambaði á týndan Ameríkana sem mikið var leitað að einn daginn, en hann fannst stutt frá þar sem ég var að þvælast norðaustur af gosslóðunum, ekki fjarri þar sem hraun rennur nú.

Nú er ég ekki búinn að heimsækja þetta nýjasta gos, enda hafa gosstöðvarnar verið lokaðar almenningi síðustu daga. Þar á undan hafði ein leið verið leyfð - einmitt í gegnum eiturgufurnar af gosinu og sinueldum, í eindreginni norðanáttinni. Ég ætla svo sem ekki að fjargviðrast mikið yfir þessum lokunum, en vitaskuld hefði ég tekið mið af aðstæðum og farið mína eigin leið. Sjáum til síðar. Allavega er ég nú þegar aldeilis búinn að upplifa eldgos í nærmynd þarna á skaganum. Nú læt ég mér nægja vefmyndavél ofan af Litla-Hrút. Sjónarspilið er mikið, útsýnið gott en auðvitað væri ég til í vera þarna sjálfur í stúkusæti.

 

Hvernig kemur Esjan undan vetri?

Samkvæmt rótgróinni venju er komið að hinum árlega samanburði á snjóalögum í Esju sem felst í myndatöku af Esjunni þegar skyggni leyfir fyrstu dagana í apríl og bera saman við sambærilegar myndir fyrri ára. Frá því árið 2013 hafa Esjuskaflar séðir frá borginni verið nokkuð lífseigir og haldið velli öll árin nema árið 2019. Hinsvegar hurfu allir skaflar fyrsta áratug þessarar aldar og er það lengsta slíka tímabil sem vitað er um.

Nú ber svo við að þrátt fyrir kaldan vetur þá eru Esjuskaflar með minnsta móti núna í aprílbyrjun, sem minnir á að kuldar og snjóþyngsli fara ekki alltaf saman enda er kaldasta norðanáttin gjarnan þurr og björt hér sunnan heiða. Veturinn fór seint af stað með hlýjum nóvember fór ekki að snjóa í fjallinu fyrr en um miðjan desember. Nokkuð bættist við í janúar en blautir hlýindadagar í febrúar áttu eftir að herja mjög á það sem þá hafði safnast fyrir. Ekki gerði marsmánuður mikið því hann var nánast úrkomulaus samhliða björtu frostaveðri.

Hvort snjórinn hverfur að þessu sinni kallar á nokkur spurningarmerki að venju. Fyrst og fremst er það skaflinn í Gunnlaugsskarði sem er þrálátur (þarna ofan við vinstra skiltið á myndunum). Skaflinn gæti verið harður í horn að taka eftir að hafa lifað nokkur ár en í venjulegri sumarveðráttu ætti hann að gefa sig um síðir, svo ekki sé talað um skaflinn í skálinni vestan við Kerhólakamb sem alltaf er þrautseigur, lengi eftir að vera orðinn lítill.

Að þessu sinni birti ég myndir aftur til ársins 2012. Serían nær hinsvegar aftur til 2006 og má sjá þær allar í Esju-myndalbúmi hér https://emilhannes.blog.is/album/esja_i_april/

ATH. Sé bloggfærslan skoðuð í síma er betra að snúa honum á hlið svo myndirnar birtist heilar.

Hafíslágmark ársins sætir litlum tíðindum

September er sá mánuður ársins sem hafís á Norðurslóðum er minnstur yfir árið. Þá lýkur sumarbráðnun og nýr ís fer að myndast. Lágmarkið að þessu sinni ber ekki þess merki að ísinn sé í það krítísku ástandi að íslaust Norður-Íshaf í sumarlok sé í sjónmáli á næstu árum. Vissulega voru uppi vangaveltur á sínum tíma um að slíkt gæti verið yfirvofandi eða ætti jafnvel þegar að hafa gerst. Þær spár, eða hvað sem mætti kalla þær, lituðust af þeirri miklu bráðnum og hnignun ísbreiðunnar sem átti sér sér stað einstök sumur. Fyrst sumarið 2007 og svo 2012 en það sumar á enn metið í lágmarksútbreiðslu í sumarlok. Þess á milli hefur ástandið vera upp og ofan en þó þannig að öll árin eftir 2007 hefur ísinn verið minni í lok sumars en öll árin þar á undan svo langt sem menn þekkja. Að minnsta kosti frá árinu 1979 þegar nákvæmar gervihnattamælingar hófust og líklegast mun lengur.

Hafíslágmark ársins var að þessu sinni 4,68 milljón ferkílómetrar sem er í 12. sæti yfir lægstu lágmörk sem mæld hafa verið. Þetta er lítið eitt minna en í fyrra, 2021, og á svipuðum nótum og lágmörkin 2008, 2010, 2017 og 2018. Sem fyrr segir á árið 2012 lágmarksmetið (3,39 millj.km2) í öðru sæti er árið 2020 (3,82 millj.km2). Á línuritinu sést hversu ísinn hefur minnkað heilt yfir frá því um aldamótin. Aðallega þó fram til ársins metársins 2012 en eftir það er ekki um mikla þróun að ræða. Til að fá samanburð við tímann fyrir aldamót set ég inn rauða línu sem sýnir meðallágmark áranna 1979-2010 skv. NSIDC.



Á mynd af ísbreiðunni, sem unnir er af Háskólanum í Bremen, lítur hafíslágmarkið 2022 nokkuð hefðbundið út. Ísinn hefur hörfað vel frá ströndum Síberíu og Alaska og eru stór opin svæði þar. Á Svalbarða var sumarið hlýtt og þar hefur ísinn hörfað vel frá norðurströndum. Siglingaleiðin norður fyrir Síberíu, norðausturleiðin, virðist greiðfær en meiri tíðindum sætir að norðvesturleiðin í gegnum Kanadísku heimskautaeyjarnar er einnig galopin um hin breiðustu sund en ekki bara gegnum þröngu krókaleiðina sunnar sem Amundsen sigldi um fyrstu manna árin 1903-1906.

Hvernig kemur Esjan undan vetri?

Samkvæmt rótgróinni venju er komið að hinum árlega samanburði á snjóalögum í Esju sem felst í því að taka mynd af Esjunni þegar skyggni leyfir fyrstu dagana í apríl og bera saman við sambærilegar myndir fyrri ára. Frá því árið 2013 hafa Esjuskaflar séðir frá borginni verið nokkuð lífseigir og haldið velli öll árin nema árið 2019. Hinsvegar hurfu allir skaflar fyrsta áratug þessarar aldar og er það lengsta slíka tímabil sem vitað er um. Ekki er þó mikill munur á hitastigi tveggja fyrstu áratuganna en auk hitans þá hafa úrkomusamir vetur og sólarlítil sumur sín áhrif.

Að þessu sinni var veturinn óvenju úrkomusamur í Reykjavík og reyndar sá úrkomumesti sem mælst hefur. Þótt sú úrkoma hafi fallið á ýmsu formi þá upplifðu borgarbúar óvenju mikinn snjó og erfiða færð seinni hluta vetrar. Esjan fer ekki varhluta af þessu því skaflar eru þar nokkuð öflugir í bland við fínlegri leifar snjókomu sem féll nú fyrir nokkrum dögum samhliða því er kólna tók í veðri eftir ágætis hlýindi og rigningar undir lok marsmánaðar. Hvort snjórinn hverfi að þessu sinni kallar á nokkur spurningarmerki að venju. Ekki hvarf snjórinn alveg í fyrra þrátt fyrir tiltölulega lítinn snjó á sama tíma og því ekki við miklu að búast í ár. Sumarið var líka ansi lengi að ná sér á strik í fyrra en það gengur ekki ef allir skaflar eiga að bráðna alveg.

Að þessu sinni birti ég myndir síðustu 10 ára. Serían nær hinsvegar aftur til 2006 og eru allar myndirnar geymdar í Esju-myndalbúmi hér https://emilhannes.blog.is/album/esja_i_april/

 

 

 

Skurðpunktabókin

Hvernig er umhorfs nákvæmlega á 65,0000°N og 18,0000°W, eða á öllum þeim 23 stöðum hér á landi, þar sem lengdar- og breiddarbaugar skerast? Allt um það í þessari óvenjulegu bók Skurðpunktar, sem sjálfur bloggarinn á þessari síðu tók saman og gaf út fyrr á þessu ári.

Um Ísland liggja ellefu lengdarbaugar og þrír breiddarbaugar innan strandlengjunnar. Við gerð bókarinnar var lagst í mikil og miserfið ferðalög til að heimsækja alla þessa skurðpunkta en umhverfi þeirra gefur vissan þverskurð af landinu og náttúrufari þess. Sá fyrsti var heimsóttur sumarið 2013 en verkefnið tók nokkur ár og var sá síðasti heimsóttur sumarið 2020. Staðirnir eru auðvitað misaðgengilegir en kannski ekki allir tilkomumiklir út frá hefðbundnum skilgreiningum. Þeir fá þó hér sinn sess sem fulltrúar hinnar almennu náttúru sem ávallt er merkileg á sinn hátt. Sjón er sögu ríkari! Bókin er fáanleg í flestum betri bókabúðum.