Emil H. Valgeirsson

Fyrir nokkrum árum birti ég hér blogginu einskonar veðurannála sem voru byggðir á eigin veðurskráningum auk ýmissa upplýsinga af veðurstofuvefnum. Árin hafa liðið og komið að framhaldi og eins og áður tek ég fjögur ár fyrir í einu eða tímabilið 2019-2022. Í yfirlitinu er stiklað mjög á stóru og er miðað að mestu út frá Reykjavík enda er það mitt heimapláss. Eitt og annað í víðara samhengi er þó nefnt þegar ástæða er til.

Ekki var vetrarlegt um að litast á upphafsdögum gossins í Geldingadölum sem er einn af þeim atburðum sem settu mark sitt á tímabilið. Myndin er tekin 21. mars 2021.

Um tímabilið 2019-2020 má almennt segja að það hafi byrjað með mildri veðráttu og yfirleitt hagstæðu ástandi innan lands og utan. Ferðamenn streymdu til landsins sem aldrei fyrr og landsmenn flykktust út að sama skapi. Atvinnuástand var gott og verðbólga og vextir í lágmarki. Heimsmálin voru líka í ágætis skorðum og jörðin undir okkur nokkuð stöðug. Svo fór ýmislegt óvænt að gerast. Fyrst skal nefna Covid-19 heimsfaraldurinn sem barst til landsins í lok febrúar 2020 með tilheyrandi röskunum og takmörkununum og var mál málanna hér heima og erlendis um tveggja ára skeið. Þegar það ástand var loks að baki snemma árs 2022 réðust Rússar til innrásar í Úkraínu og settu þar með heimsmálin alveg úr skorðum þótt “aðgerðin” hafi ekki gengið samkvæmt plani því enn var barist í lok árs og friður ekki í augsýn. Hér heima fór Reykjanesskaginn að hrista upp í tilverunni með öflugum jarðskjálftahrinum og landrisi samfara kvikusöfnun nálægt Grindavík. Svo fór að það gaus á skaganum eftir 800 alda hvíld. Nema hvað gosin sem komu upp við Fagradalsfjall í mars 2021 og svo aftur í ágúst 2022 reyndust vera hin hin saklausustu og bestu túristagos.

Árið 2019 var sannarlega eitt af þessum hlýju árum sem komið hafa hér á landi á þessari öld en sérstaklega var þá hlýtt og sólríkt suðvestanlands. Meðalhitinn í Reykjavík var 5,8 stig sem er það fjórða hlýjasta á öldinni og í sjöunda sæti frá upphafi mælinga. Alla vetrarmánuði ársins var meðalhitinn yfir frostmarki en þó gerði almennilegan vetrarkafla upp úr miðjum janúar sem lauk með miklu þrumuveðri í borginni að kvöldi 21. febrúar. Þá tóku við mjög breytileg veður þar til í apríl sem einkenndist af hlýjum suðaustanáttum og varð apríl sá hlýjasti í borginni og víðar frá upphafi mælinga og náði hitinn í Reykjavík upp í 17 stig síðasta daginn. Einstakan sólskinskafla gerði í Reykjavík frá 22. maí til 18. júní en þá daga má segja að sól hafi skinið nánast samfleytt með smá uppábrotum. Þótt dregið hafi eitthvað fyrir sólu í júlí þá varð mánuðurinn hlýjasti júlí sem mælst hefur í Reykjavík og hlýjasti mánuður sem þar hefur yfirleitt mælst, 13,4 stig. Áfram var nokkuð gott suðvestanlands í ágúst en síðra norðaustanlands þar til fór að rigna af ákafa í september en við tóku breytileg veður með frekar þurrum nóvember. Snjórinn lét svo sjá sig í umhleypingasömum desembermánuði og dagana 10.-11. des. gerði ansi slæman norðanhvell með allskyns sköðum víða og röskunum.

Árið 2020 var meðalhitinn í Reykjavík 5,1 stig sem er í lægri kantinum miðað við það sem af er öldinni en þó í meðallagi miðað við nýtt 30 ára viðmiðunartímabil 1991-2020. Reyndar var þetta ár að mestu í meðallagi suðvestanlands og almennt öfgalaust í veðri. Samt nokkuð vel sloppið því árið var mjög úrkomusamt norðan- og austanlands. Fyrstu mánuðina var nokkuð umhleypingasamt í borginni, og þótt ekki hafi verið mikil frost þá lá oftar en ekki einhver snjór á jörðu langt fram í mars. Veðrið var þó ekki aðalumræðuefnið þarna seinni hluta vetrar því skollinn var á Covid-faraldur sem bregðast þurfti við. Ágætlega hlýtt var hinsvegar um vorið og fram í júní, en í júlí urðu norðanáttir ofaná með ágætu sólarveðri sunnan heiða þótt hitinn væri ekki mikill. Eftir rigningarkafla suðvestanlands fyrri partinn í ágúst komu loks bestu dagar sumarsins með góðum hita og bjartviðri. Fátt markvert gerðist í Reykjavík um haustið, það kom eins og venjulega en lítið var um snjó fram að jólum en eftir sunnanrigningu á aðfangadag náðu þau að vera hvít að kvöldi. Hinsvegar gerði í desember miklar rigningar norðan- og austanlands með illskæðum skriðuföllum á Seyðisfirði eftir miklar stórrigningar þar.

Árið 2021 var meðalhitinn í Reykjavík 5,4 stig sem er við meðallag það sem af er öldinni. Veðurfar var nokkuð þægilegt fyrstu mánuðina. Janúar var reyndar í kaldari kantinum en febrúar og mars voru hlýir. Mjög snjólétt var suðvestanlands og lítil úrkoma sem kom sér vel fyrir alla þá gosþyrstu sem lögðu leið sína að Geldingadölum í byrjun mars og næstu mánuðina á eftir. Vormánuðirnir voru hinsvegar kaldari en áfram var lítil úrkoma suðvestanlands og fór gróður víða að brenna samfara miklum sólskinskafla fyrri hlutann í maí. Sumarhitar létu bíða eftir sér framan af og var júní kaldur. Smám saman rættist úr og var ágúst mjög hlýr á landinu öllu. Sá næsthlýjasti í Reykjavík og víða sá hlýjasti frá upphafi mælinga auk þess að vera með þeim allra sólríkustu norðaustanlands, á meðan sólin lét minna sjá sig sunnan heiða. Eins og oft vill verða fór veðrið að versna með haustinu með ýmsum illviðrum úr flestum áttum og fengu norðlendingar þá helst að kenna á úrkomunni. Þetta jafnaði sig þegar leið að vetrinum og endaði árið á þægilegum nótum fyrir utan endurnýjaða skjálftahrinu á Reykjanesskaganum. Jú, og svo var auðvitað alltaf eitthvað Covid.

Árið 2022 var meðalhitinn 5,1 stig eins og hann var árið 2020 en samt öllu viðburðarríkara. Árið hófst með illviðrasömum janúar en þó sæmilega hlýjum. Febrúar var talsvert kaldari og mjög snjóþungur á landinu, ekki síst í höfuðborginni með tilheyrandi ófærð dögum saman. Aftur hlýnaði í mars en þá gerði miklar rigningar og varð þetta úrkomumesti marsmánuður í Reykjavík frá upphafi mælinga. Allt mildaðist þetta með vorinu sem ekki þurfti að kvarta mikið yfir. Júní slapp fyrir horn að mestu en júlí stóð ekki alveg undir væntingum og var í kaldari kantinum á landinu og auk þess frekar sólarlítill í Reykjavík. Áfram var frekar svalt í ágúst en sólin skein þó eitthvað meira í borginni. September var síðan nokkuð góður og sólríkur, sérstaklega norðanlands en þó gerði illilegt óveður seint í mánuðinum með húsatjóni á austfjörðum. Síðan kólnaði og að þessu sinni var október kaldari en nóvember sem var reyndar óvenju hlýr og sumstaðar sá hlýjasti sem mælst hefur. En ekki entust hlýindin og fallið var mikið því desember einkenndist af óvenjumiklum kuldum og frostum á landinu. Í Reykjavík var þetta meira að segja kaldasti desember síðan 1916 en í leiðinni sá sólríkasti frá upphafi mælinga. Ekkert snjóaði þó í Reykjavík fyrr en um miðjan mánuð þegar gerði talsverða ofankomu og varð þar með alhvítt út árið með viðbótum um jól og áramót.

Jarðhræringar og eldgos. Ég hef komið aðeins inn á atburðina á Reykjanesskaganum hér á undan. Þeir atburðir byrjuðu í raun með skjálftum norður af Grindavík undir lok janúar 2020 samhliða landrisi vegna kvikusöfnunar við Grindavík. Það voru mikil tímamót sem gátu boðað nýtt skeið eldvirkni á skaganum. Öflugri skjálftar gerðu síðan vart við sig. Þann 12. mars 2020 var skjálfti upp á 5,2 við Fagradalsfjall og annar álíka 19. júlí á sömu slóðum. Vestan Kleifarvatns mældist svo 5,6 stiga skjálfti þann 20. október. Mikil hrina fór síðan í gang í kjölfar skjálfta upp á 5,7 stig við Fagradalsfjall þann 24. febrúar 2021 og héldu skjálftarnir áfram þangað til gos hófst í Geldingadölum að kvöldi 19. mars. Þrátt fyrir smæð gossins í upphafi þá lauk því ekki fyrr en 18. september án þess þó að valda tjóni. Aftur fór jörð að skjálfa seinni hlutann í desember en ekkert varð úr gosi þá. Í lok júlí 2022 hófst ný og öflug hrina við Fagradalsfjall og norður af Grindavík sem endaði í gosi í Merardölum þann 3. ágúst og stóð það í 18 daga. Ekkert tjón varð frekar en í fyrra gosinu og rann hraun að mestu yfir hraun frá árinu áður. Þetta þótti allt vel sloppið miðað við hvað hefði getað gerst. En var þetta allt og sumt eða voru stærri atburðir í bígerð?

Næsti fjögurra ára annáll verður væntanlega birtur hér snemma árs 2027. Best að lofa ekki nákvæmri tímasetningu eins og síðast því eiginlega átti þessi annáll að fara í loftið á tiltekinni mínútu fyrir rúmu ári. En líklega voru þó ekki mjög margir að bíða.

Fyrri annálar:
Veðurannáll 1987-1990
Veðurannáll 1991-1994
Veðurannáll 1995-1998 - Umskipti
Veðurannáll 1999-2002
Veðurannáll 2003-2006 - Hlýindi og góðæri
Veðurannáll 2007-2010 - Hrun og meiri hlýindi
Veðurannáll 2011-2014 - Misgóð tíð
Veðurannáll 2015-2018 - Hitasveiflur á uppgangstímum

Samkvæmt venju nú í seinni hluta september fer ég yfir hafísstöðuna í máli og myndum en árlegt hafíslágmark er nú að baki á Norður-Íshafinu enda sólin farin að lækka mjög á lofti þar norðurfrá og brátt mun allt frjósa á ný. Að lokum mun ég snúa mér aðeins að Suðurhvelinu þar sem sitthvað er að gerast.

Þannig lítur Norður-Íshafið út að lokinni sumarbráðnun, samkvæmt korti útgefnu af Háskólanum í Bremen. Ísinn hefur hörfað langt frá ströndum Alaska og austur-Síberíu og bæði norðvestur- og norðaustur-strandleiðirnar færar. Þetta hefur verið nokkuð dæmigerð staða í sumarlok síðustu ára, en sennilega er ísinn minni en venjulega við Kanadísku heimskautaeyjarnar enda alls ekki árvisst að siglingaleiðin opnist þar svona rækilega.

En þá er komið að samanburði við síðustu ár með línuritinu hér að neðan sem ég vann upp úr tölum frá Bandarísku snjó- og hafísmiðstöðinni (NSIDC).

Við sjáum hér hvernig lágmarksútbreiðslan hefur þróast frá árinu 2000. Greinilega hefur hafísinn minnkað frá upphafi tímabilsins. Úr því að vera kringum 6 milljón ferkílómetrar og niður í svona 4,5 m.km2 að jafnaði. Þetta gerist þó ekki jafnt og þétt og reyndar ekki hægt að tala um einhverja sérstaka þróun frá árinu 2007 sem var tímamótaár og vakti upp vangaveldur um að stutt gæti verið í allsherjarhrun ísbreiðunnar. Ísinn jafnaði sig þó eitthvað á ný uns nýtt og mjög afgerandi metlágmark leit dagsins ljós árið 2012 og þótti síður en svo gæfulegt. En ísinn jafnaði sig aftur og hafa lágmörkin verið upp og ofan síðan og ekki ógnað metinu. Að þessu sinni varð lágmarkið það 6. lægsta sem vitað er um, en það munar reyndar mjög litlu á því og árunum 2007, 2016 og 2019 sem eru í 3-5. sæti.

Til að átta sig aðeins á árstíðastöðunni þá kemur hér línurit frá NSIDC sem sýnir í einskonar spagettíflækju öll árin frá upphafi nákvæmra mælinga árið 1979.

Árið 2023 er dregið sérstaklega fram þarna með smá fikti í mér, en það má taka fram að öll árin eftir 2001 eru með lágmarksútbreiðslu undir 6 millj.km2. Þarna sést að vetrarútbreiðsla ársins 2023 var með allra lægsta móti en gaf eftir í samkeppninni á vormánuðum og endar sem fyrr segir með 6. lægstu útbreiðsluna. Doppótta línan er 2012 og spurning hversu lengi það lágmarksmet mun standa.

En þótt metin láti á sér standa á Norðurhveli þá er alls ekki sömu sögu að segja á Suðurhveli og læt ég samskonar spagettímáltíð segja þá sögu:

Þarna á Suðurhveli er greinilega eitthvað óvenjulegt að gerast. Við sjáum að þar er vetrarhámark að baki (væntanlega) og árið 2023 sker sig rækilega frá öðrum árum hvað útbreiðslu varðar. Árið byrjað með heldur minni hafís en áður hafði mælst og setti nýtt lágmarksmet, en fyrra met var þá reyndar aðeins ársgamalt. Árið missti forystuna seint í mars en frá maímánuði var nýmyndun vetraríss öllu hægari en áður hefur sést og endar í hámarki sem er í algeru lágmarki.

Hvað gerist á næstu misserum á pólunum, miðað við fyrri ár, vitum við ekki og allra síst ég. Þetta með suðurskautið er sérstakt og gerist á sama tíma og óvenju hár yfirborðshiti mælist í Norður-Atlantshafi og heitur El Ninjo er að ná sér á strik í Kyrrahafinu. Kannski mun Norður-Íshafið einnig finna fyrir þessum óvenjulegheitum um síðir, eða alls ekki. Látum það bara koma í ljós.

Sjá nánar hér þaðan sem upplýsingar línurit og tölur eru fengnar: https://nsidc.org/arcticseaicenews/

Samkvæmt rótgróinni venju er komið að hinum árlega samanburði á snjóalögum í Esju sem felst í myndatöku af Esjunni þegar skyggni leyfir fyrstu dagana í apríl og bera saman við sambærilegar myndir fyrri ára. Frá því árið 2013 hafa Esjuskaflar séðir frá borginni verið nokkuð lífseigir og haldið velli öll árin nema árið 2019. Hinsvegar hurfu allir skaflar fyrsta áratug þessarar aldar og er það lengsta slíka tímabil sem vitað er um.

Nú ber svo við að þrátt fyrir kaldan vetur þá eru Esjuskaflar með minnsta móti núna í aprílbyrjun, sem minnir á að kuldar og snjóþyngsli fara ekki alltaf saman enda er kaldasta norðanáttin gjarnan þurr og björt hér sunnan heiða. Veturinn fór seint af stað með hlýjum nóvember fór ekki að snjóa í fjallinu fyrr en um miðjan desember. Nokkuð bættist við í janúar en blautir hlýindadagar í febrúar áttu eftir að herja mjög á það sem þá hafði safnast fyrir. Ekki gerði marsmánuður mikið því hann var nánast úrkomulaus samhliða björtu frostaveðri.

Hvort snjórinn hverfur að þessu sinni kallar á nokkur spurningarmerki að venju. Fyrst og fremst er það skaflinn í Gunnlaugsskarði sem er þrálátur (þarna ofan við vinstra skiltið á myndunum). Skaflinn gæti verið harður í horn að taka eftir að hafa lifað nokkur ár en í venjulegri sumarveðráttu ætti hann að gefa sig um síðir, svo ekki sé talað um skaflinn í skálinni vestan við Kerhólakamb sem alltaf er þrautseigur, lengi eftir að vera orðinn lítill.

Að þessu sinni birti ég myndir aftur til ársins 2012. Serían nær hinsvegar aftur til 2006 og má sjá þær allar í Esju-myndalbúmi hér https://emilhannes.blog.is/album/esja_i_april/

ATH. Sé bloggfærslan skoðuð í síma er betra að snúa honum á hlið svo myndirnar birtist heilar.

September er sá mánuður ársins sem hafís á Norðurslóðum er minnstur yfir árið. Þá lýkur sumarbráðnun og nýr ís fer að myndast. Lágmarkið að þessu sinni ber ekki þess merki að ísinn sé í það krítísku ástandi að íslaust Norður-Íshaf í sumarlok sé í sjónmáli á næstu árum. Vissulega voru uppi vangaveltur á sínum tíma um að slíkt gæti verið yfirvofandi eða ætti jafnvel þegar að hafa gerst. Þær spár, eða hvað sem mætti kalla þær, lituðust af þeirri miklu bráðnum og hnignun ísbreiðunnar sem átti sér sér stað einstök sumur. Fyrst sumarið 2007 og svo 2012 en það sumar á enn metið í lágmarksútbreiðslu í sumarlok. Þess á milli hefur ástandið vera upp og ofan en þó þannig að öll árin eftir 2007 hefur ísinn verið minni í lok sumars en öll árin þar á undan svo langt sem menn þekkja. Að minnsta kosti frá árinu 1979 þegar nákvæmar gervihnattamælingar hófust og líklegast mun lengur.

Hafíslágmark ársins var að þessu sinni 4,68 milljón ferkílómetrar sem er í 12. sæti yfir lægstu lágmörk sem mæld hafa verið. Þetta er lítið eitt minna en í fyrra, 2021, og á svipuðum nótum og lágmörkin 2008, 2010, 2017 og 2018. Sem fyrr segir á árið 2012 lágmarksmetið (3,39 millj.km2) í öðru sæti er árið 2020 (3,82 millj.km2). Á línuritinu sést hversu ísinn hefur minnkað heilt yfir frá því um aldamótin. Aðallega þó fram til ársins metársins 2012 en eftir það er ekki um mikla þróun að ræða. Til að fá samanburð við tímann fyrir aldamót set ég inn rauða línu sem sýnir meðallágmark áranna 1979-2010 skv. NSIDC.



Á mynd af ísbreiðunni, sem unnir er af Háskólanum í Bremen, lítur hafíslágmarkið 2022 nokkuð hefðbundið út. Ísinn hefur hörfað vel frá ströndum Síberíu og Alaska og eru stór opin svæði þar. Á Svalbarða var sumarið hlýtt og þar hefur ísinn hörfað vel frá norðurströndum. Siglingaleiðin norður fyrir Síberíu, norðausturleiðin, virðist greiðfær en meiri tíðindum sætir að norðvesturleiðin í gegnum Kanadísku heimskautaeyjarnar er einnig galopin um hin breiðustu sund en ekki bara gegnum þröngu krókaleiðina sunnar sem Amundsen sigldi um fyrstu manna árin 1903-1906.

Hvernig er umhorfs nákvæmlega á 65,0000°N og 18,0000°W, eða á öllum þeim 23 stöðum hér á landi, þar sem lengdar- og breiddarbaugar skerast? Allt um það í þessari óvenjulegu bók Skurðpunktar, sem sjálfur bloggarinn á þessari síðu tók saman og gaf út fyrr á þessu ári.

Um Ísland liggja ellefu lengdarbaugar og þrír breiddarbaugar innan strandlengjunnar. Við gerð bókarinnar var lagst í mikil og miserfið ferðalög til að heimsækja alla þessa skurðpunkta en umhverfi þeirra gefur vissan þverskurð af landinu og náttúrufari þess. Sá fyrsti var heimsóttur sumarið 2013 en verkefnið tók nokkur ár og var sá síðasti heimsóttur sumarið 2020. Staðirnir eru auðvitað misaðgengilegir en kannski ekki allir tilkomumiklir út frá hefðbundnum skilgreiningum. Þeir fá þó hér sinn sess sem fulltrúar hinnar almennu náttúru sem ávallt er merkileg á sinn hátt. Sjón er sögu ríkari! Bókin er fáanleg í flestum betri bókabúðum.

Eitt er að fá skrítnar hugmyndir og annað er að framkvæma þær. Og þegar búið er að framkvæma þær, er síðasta áskorunin eftir sem að gera eitthvað úr öllu saman til að festa verkið í sessi svo aðrir geti furðað sig á tiltækinu. Kannski á þetta við um uppátæki mitt sem var að eltast við þá staði á landinu þar sem lengdar- og breiddarbaugar skerast í heilum og óskiptum tölum - eða Skurðpunkta eins og ég kalla þessa staði sem eru alls 23 hér á landi innan strandlengjunnar.

Eins og gefur að skilja kölluðu þessir skurðpunktaleiðangrar á mikil ferðalög og göngur enda liggja staðirnir afar misvel að vegakerfi landsins. Ég var reyndar ekkert að flýta mér um of í þessu verkefni. Heimsótti fyrstu punktana sumarið 2013 og kláraði þann síðasta á Sprengisandi sumarið 2019, en þaðan er einmitt myndin hér að ofan.

Áður en hafist var handa hafði ég undirbúið mig vel, kynnt mér staðina sem best ég mátti og látið útbúa gulan ferning 40x40cm að stærð sem hægt væri að taka í sundur með einföldum hætti og fella ofan í bakpoka. Guli ferningurinn var þannig notaður til að afmarka skurðpunktinn á hverjum stað en var um leið einskonar rammi utan um sjálfa skurðpunktamyndina sem tekin er niður á jörðina, samanber þessar tvær myndir sem teknar eru nákvæmlega 65,0000°N/19,0000°W og 66,0000°N/17,0000°W.

Með þessu fæst ágætis kerfisbundinn þverskurður af landinu, jafnt grónu landi sem og hinum tilkomumiklu auðnum landsins, en svo vill reyndar til að engin skurðpunktanna lendir á jökli.

Margt er auðvitað hægt að segja um staðina og öll ferðalögin og það hefur vissulega verið gert. Mér hlotnaðist til dæmis sá heiður að fá heilsíðuviðtal í sjálfu Morgunblaði allra landsmanna þann 31. mars síðastliðinn. Tilefnið var ekki bara verkefnið sem slíkt, heldur líka útkoma bókarinnar Skurðpunktar sem ég setti saman en þar eru punktarnir teknir fyrir einn af öðrum í máli og myndum - og auðvitað kortum. Allt heilmikið verk sem skýrir að hluta hversu lítið hefur verið um bloggfærslur hjá mér undanfarin misseri. Jafnvel í miðjum eldsumbrotum!

Ekki nóg með það því núna stendur einmitt yfir sýning í Gallery Grásteini á Skólavörðustíg 4, þar sem öllum myndunum er raðað saman í þeirri röð sem þeir koma fyrir í landinu. Fyrst um sinna er bókin einungis fáanleg á sýningunni en dettur væntanlega inn í bókabúðir fljótlega. Þar með ætti ég að vera búinn að gera sæmilega úr öllu saman og festa verkið í sessi svo aðrir geti furðað sig á tiltækinu, en kannski ekki síður fengið splunkunýja og raunsæja sýn á landið okkar. Sjón er sögu ríkari, svo maður bregði fyrir sig auglýsingamáli.

Sumarbráðnun hafíssins í norðri er nú í fullum gangi og samkvæmt venju mun hið árlega lágmark í hafísútbreiðslu eiga sér stað í september. Áhugasamir, eins og ég, eru auðvitað farnir að spekúlera í hvernig það lágmark verði í samanburði við fyrri ár. Þrátt fyrir að heill mánuður sé eftir af bræðsluvertíðinni þá er útbreiðslan nú þegar komin undir september-meðallágmark áranna 1981-2010, sem þykir þó varla sæta tíðindum - slík er breytingin frá því sem áður var.

Möguleiki á metlágmarki að þessu sinni er þó frekar tæpur því samkeppni við metlágmarkið frá árinu 2012 er mjög erfið enda má segja að allt hafi gengið upp það ár í átt til bráðnunar. Kortið hér að neðan sýnir hvernig hafísútbreiðslan leit út núna þann 7. ágúst en til samanburðar hef ég krotað inn línu sem sýnir met-septemberlágmark ársins 2012. Möguleikinn er þó kannski til staðar enda ísinn orðinn gisinn utan 2012-línunnar eins og sjá má.

Að þessu sinni var hafísinn óvenju fljótur að hverfa undan ströndum Síberíu þar sem miklir hitar réðu ríkjum fyrri part sumars. Öflugt og lífseigt hæðarsvæði var einnig yfir íshafinu í júlí með tilheyrandi sólskini sem gerði sitt til að vinna á ísnum og átti sinn þátt í hversu mikið útbreiðsla íssins dróst saman í júlí enda fór svo að útbreiðslan hafði ekki mælst minni áður í þeim mánuði. Í Beaufort-hafi norður af Alaska hélt ísinn hins vegar betur velli vegna ríkjandi vindátta þar. Öflugt lægðarsvæði tók sér síðan bólfestu á þeim slóðum undir lok júlí með tilheyrandi vindum sem rótuðu upp ísnum, gerðu hann gisinn án þess þó að útbreiðsla íssins hafi dregist saman að ráði. Þetta má meðal annars sjá á línuritinu hér að neðan sem sýnir útbreiðsluþróunina miðað við tvö valinkunn tímamótaár (2007 og 2012), auk tveggja síðustu.

Hvernig staðan verður í september mun svo bara koma í ljós en úr þessu fer töluvert að draga úr bráðnuninni eftir því sem sólin lækkar á lofti. Stór svæði sem snúa að Alaska og Beringssundi og einkennast af gisnum ís geta þó auðveldlega orðið íslaus áður en yfir líkur. Lokaniðurstaðan í útbreiðslu ræðst því aðallega af því hvernig veður og vindar leika um það svæði.

Endum þetta á öðru línuriti frá NSIDC sem sýnir hvernig meðalútbreiðslan í júlí hefur þróast frá upphafi nákvæmra gervitunglamælinga árið 1979. Nýliðinn júlí kemur þarna sérlega sterkur inn eins og sjá má.