Vitringarnir þrír í sögu Marco Polos

Fræg er sagan í Mattheusarguðspjalli um vitringana þrjá sem komu frá Austurlöndum til Betlehem til að veita Jesúbarninu lotningu og færi því gjafir. Lítið annað fáum við að vita um þá, svo sem hvaðan þeir komu nákvæmlega, hverjir þeir voru og hvað á daga þeirra dreif í framhaldinu. Ýmsar sagnir eru þó til um þessa þremenninga og þar á meðal er frásögn í ferðabók Marco Polos er segir frá því er hann var á ferð í Persíu, þar sem núna er Íran, en þar hitti hann fólk sem kunni góð skil á vitringunum þremur og átrúnaði þeim tengdum og er meira að segja sagt frá því að líkamar þeirra séu vel varðveittir í grafhvelfingum. Nú veit maður ekki hversu mikið er til í þessu en það má taka fram að Marco Polo var þarna á ferð seint á 13. öld þegar hinir skelfilegu Mongólar höfðu lagt undir sig stóran hluta af Evrasíu en Marco Polo einmitt á leið austur á bóginn, ásamt föður sínum og frænda, til fundar við sjálfan Mongólaleiðtogann Kublai Khan.

Bókin um ferðir Marco Polos kom upphaflega út skömmu eftir heimkomu hans frá Austurlöndum og var reyndar skráð af samfanga Morco Polos er sá síðarnefndi sat tímabundið bak við lás og slá vegna þátttöku í sjóorrustu. Sú bók af ferðum Marco Polos sem ég hef undir höndum kom út árið 1940 í íslenskri þýðingu Haraldar Sigurðssonar, stytt og endursögð af Aage Krarup Nielsens, sem ég kann ekki deili á. Kaflinn í bókinni um vitringana þrjá kemur hér, eftir að ég hef stytt, endurraðað og endursagt að hluta. Skáletranir eru orðréttar:

Persía er stórt ríki, sem forðum var frægt og voldugt, en er nú herjað og eitt af Törtötum. Í Persíu er borgin Saba, en þaðan fóru vitringarnir þrír til þess að sýna Jesú Kristi lotningu. Þeir hvíla nú hlið við hlið í Saba í þremur stórum grafhvelfingum, en yfir hvelfingunum stendur ferhyrnt hús, og er því vandlega viðhaldið. Líkamar vitringanna hafa geymst órotnaðir með hári og skeggi. Einn vitringanna hét Caspar, annar Melchior og þriðji Baltasar.

Borgin sem þarna er nefnd Saba í bókinni heitir með réttu Saveh og mun vera nálægt Teheran. Mongólar eru þarna nefndir Tartarar. Sagt er frá því að íbúar Saba (Saveh) hafi haft litla þekkingu á þremenningunum sem þarna lágu. Þrjár dagleiðir frá Saba, kom Marco Polo hinsvegar að sveitaþorpi er nefnist Cala Ataperistan sem þýðir borg eldsdýrkendanna. Eins og nafnið ber með sér þá tilbáðu íbúarnir eldinn og kunnu sögu vitringanna þriggja öllu betur en íbúar Saba. Samkvæmt Marco Polo er frásögn íbúanna af vitringunum á þessa leið:

Í fyrndinni lögðu þrír konungar af stað í ferðalag frá landinu til þess að tilbiðja spámann, sem var í heiminn borinn. Þeir höfðu með sér þrjár tegundir fórnargjafa: gull, reykelsi og myrru, til þess að ganga úr skugga um, hvort spámaður þessi væri guð, jarðneskur konungur eða læknir. Konungarnir sögðu með sér: Veiti spámaðurinn gullinu viðtöku, þá er hann jarðneskur konungur, vilji hann reykelsi fremur, er hann guð, en taki hann myrruna, er hann læknir.

Samkvæmt frásögninni gengu vitringarnir, sem þarna eru nefndir konungar, fyrst fyrir Jesúbarnið einn í einu en þeim til furðu var alls ekki um neitt barn að ræða heldur virtist það vera jafnaldri hvers þeirra. Síðan segir: Konungunum kom ásamt um að ganga allir samtímis fyrir barnið og er þeir gerðu það, leit barnið út eins og náttúrulegast var en það var um það bil þrettán daga. Og konungarnir veittu barninu tilbeiðslu og báru fram gjafir sínar, gull, reykelsi og myrru. /Barnið tók við öllum gjöfunum/ og þegar konungarnir sáu það, sögðu þeir með sjálfum sér: Barnið er sannur guð, sannur konungur og sannur læknir. /Barnið/ rétti konungunum að launum litlar, lokaðar öskjur. Að því búnu héldu þeir heimleiðis til ríkja sinna. /Er þeir/ höfðu farið margar dagleiðir, fýsti þá að sjá gjöf barnsins. Þeir opnuðu öskjurnar og fundu þar lítinn stein /sem var/ tákn þess að sú trú sem nú var gróðursett í sál þeirra, skyldi dafna í sál þeirra og verða óbrotgjörn eins og steinn, því barnið vissi vel hvað konungunum var í huga.

En því miður þá misskildu konungarnir táknmál steinsins og köstuðu honum niður í næsta brunn. Í sama bili laust eldingu af himni niður í brunninn. Þegar konungarnir sá þetta jarteikn, urðu þeir forviða og hörmuðu sáran að hafa kastað steininum. Nú skildu þeir glöggt, að steinninn hafði mikilvæga, helga tjáningu. Konungarnir tóku nokkurn hluta logans og fóru með hann heim í lönd sín og komu honum fyrir í fagurri og skrautlegri kirkju. Síðan hefur eldur þessi brunnið stöðugt, og fólkið veitir honum tilbeiðslu eins og guði, og við eld þennan eru allar brennifórnir færðar. Slokkni eldurinn, er brugðið við og farið til annarra þorpa, þar sem sama trú ríkir, og eldurinn sóttur að nýju. Slíkar eru orsakir þess að fólk hér um slóðir tilbiður eldinn. Oft ber það við að sækja þurfi eldinn tíu dagleiðir. Þannig er saga sú, sem íbúarnir Cala Ataperistan sögðu herra Marco Polo. Þeir fullvissuðu hann um, að svona væri saga konunganna þriggja og einn þeirra hefði verið frá Saba, annar frá Ava og sá þriðji frá borg þeirri, sem enn í dag tilbiður eldinn eins og gert er um allar nærliggjandi slóðir.

Þannig hljóðar frásögnin um vitringanna frá Austurlöndum í bókinni um Marco Polo sem kom út hér á landi árið 1940. Ýmsar meiningar eru um hvaða menn þetta voru. Oftast tölum við um vitringa og þannig eru þeir nefndir í Biblíunni og í bókinni um Marco Polo, nema þar sem vitnað er í frásögn bæjarbúa Cala Ataperistan þar sem þeir eru nefndir konungar. Ef til vill voru þetta Zaraþústraprestar en Zaraþústratrúin er ein af elstu trúarbrögðum sögunnar og þar er eldurinn einmitt í hávegum hafður. Ferðalag vitringanna þriggja var mikil ferð en þó frekar stutt í samanburði við þær miklu vegalengdir sem Marco Polo átti eftir leggja undir fót en hann átti þarna langa ferð fyrir höndum til Mongólaleiðtogans Kublai Kahn sem þá sat í borginni Xanadu nálægt þar sem nú er Peking. Þaðan átti hann síðan eftir að ferðast um víða lendur Mongólaveldisins í þágu stórkahnsins áður en hann snéri til baka til Feneyja ásamt föður sínum og frænda árið 1269, eftir 24 ára ferðalag. Allt saman mikil saga og merkileg.

Frekari lesningu um vitringanna má finna hér: http://www.farsinet.com/wisemen/magi.html
Einnig héðan, þaðan sem myndin er fengin: https://en.wikipedia.org/wiki/Biblical_Magi

Kuldi hér en ekki allstaðar

Það hefur óneitanlega verið fremur kalt hér á Fróni undanfarið og verður væntanlega eitthvað áfram. Sjálfsagt finnst sumum svona kuldatíð passa illa við allt hlýnunartalið sem dynur á okkur í sífellu. Kannski er eitthvað til í því en samt er það þannig að þrátt fyrir hlýnun þá heyra kuldar ekki sögunni til og umfram allt þá geta hlýindi ekki verið allsráðandi allstaðar og alltaf. Á kortinu hér að neðan sést hvernig hitafarsstaðan er á stórum hluta Norðurhvels núna á sunnudaginn 10. desember. Þetta er ekki eiginlegur hiti heldur frávik frá meðalhita 1979-2000 (myndin er skjámynd af vefnum Climate Reanalyzer).

 

Eins og sést þá er landið okkar á einum af köldu blettunum og er frávikið nálægt 10 gráðum undir meðallaginu. Á sama tíma er gjörvallt Grænland og svæði þar norður og vestur af undirlagt af fráviki sem er 10-20 stigum yfir meðallaginu. Aðra stóra hlýindabletti er einnig að finna og vissulega einhverja kuldabletti einnig. En það eru þó ekki margir sem njóta hlýindanna þessa dagana enda eru stóru jákvæðu frávikin á stöðum þar sem fátt er um fólk á meðan fjölmennustu svæði Evrópu og Bandaríkjanna eru úti í kuldanum. Kaliforníubúar njóta að vísu ágætis hlýinda en myndu örugglega sætta sig við annað veðurlag en það sem kyndir undir eldunum þar.

Þótt svona hlýindagusur séu ekkert einsdæmi á Norðurslóðum þá er þetta samt heilmikið frávik frá hinu venjulega. Hlýindi hafa annars verið viðloðandi Norðurslóðir yfir vetramánuðina á þessu ári en þó ekkert samanborið við árið í fyrra 2016 sem var alveg einstakt sökum hlýinda í norðri, þ.e. miðað við það sem venjulegt má kalla.

Mósaíkmyndin hér að ofan finnst mér áhugaverð en hún er tekin saman af Zachary Labe og sýnir hvernig einstakir mánuðir, allt frá 1979, norðan við 70°N koma út hitafarslega séð með aðstoð talna og lita. Rauðir mánuðir með lágum tölum eru meira áberandi hin síðari ár og endurspegla hlýnunina sem átt hefur sér stað á tímabilinu. Árið 2016 hefur mikla sérstöðu enda voru 6 mánuðir þess árs þeir hlýjustu sem áður höfðu mælst. Allt voru það haust- og vetrarmánuðir þar sem ástandið hefur verið eittvað í líkingu við það sem uppi er þessa dagana.

Þessi óvenjulegu norðurslóðahlýindi hafa hinsvegar ekki verið eins áberandi að sumarlagi hin allra síðustu ár sem hefur örugglega haft sitt að segja að hafísbreiðan í norðri hefur ekki orðið fyrir eins miklum skakkaföllum að sumarlagi og annars hefði getað gerst. Í þessu sambandi sést á myndinni að sumarið 2017 frá maí til ágúst var alls ekkert hlýtt og júlí ekki í nema 29. sæti af 39 yfir hlýjustu mánuði norðan við 70°N. Ágústmánuðir síðustu þriggja sumra hafa einnig samkvæmt þessu einungis verið í sætum 20, 21 og 23 yfir þá hlýjustu og munar um minna varðandi ísbráðnun á þeim tíma sem meðalhitinn rétt hangir yfir frostmarki.

Þannig geta óvenjulegheit og furður hagað sér þegar kemur að hitafari. Verst er hinsvegar að aldrei er hægt að stóla á óvenjulegheitin eða vita fyrirfram í hvaða átt þær taka upp á að stefna.

 

Heimsmynd flatjarðarsinna

Samtök sem kalla sig the International Flat Earth Society hafa vakið nokkra athygli að undanförnu enda vekur það sjálfsagt furðu hjá flestum að slík samtök skuli yfirleitt vera til nú á dögum. Samtökin hafna viðurkenndri heimsmynd nútímans og boða þann forna sannleik að jörðin sé flöt og um leið miðja alheimsins. Sólin og tunglið fylgja jörðinni á vegferð sinni sem og allar stjörnurnar í einskonar hvelfingu fyrir ofan. Ef svo ólíklega fari að heimsynd flatjarðarsinna verði ofaná þá er auðvitað ágætt að kunna nokkur skil á þessum fræðum.

Sagan í stuttu máli. Eins og gefur að skilja hafa flatjarðarsinnar átt fremur erfitt uppdráttar enda mæta þeir litlum skilningi vísindasamfélagins þrátt fyrir að þeir telji sig hafa ýmis rök fyrir máli sínu. Flatjarðarsamtökin voru upphaflega stofnuð árið 1956 í Englandi og byggðu að grunni til á hugmyndum Samuels nokkurs Rowbotham sem á 19. öld hafði gefið út bókina Earth Not a Globe. Á næstu áratugum jókst fjöldi félagsmanna upp í örfá þúsund og færðist þungi félagsstarfsins til Kaliforníu í Bandaríkjunum þar sem m.a. var gefið út félagsritið Flat Earth News. Mikil ógæfa dundi yfir árið 1997 þegar heimili, Charles K. Johnsons, aldraðs forseta félagsins og aðaltalsmanns, brann til kaldra kola og þar með félagaskrár og fleira mikilvægt. Sjálfur lést karlinn svo nokkrum árum síðar og stefndi ekki í annað en að dagar félagsskaparins væru taldir. En svo var þó ekki því nú tímum veraldarvefsins hefur félagið gengið í endurnýjun lífdaga sinna, en með hjálp nútíma samskipta hefur aldrei verið auðveldara að útbreiða allskonar sannleika sem stangast getur á við viðteknar skoðanir. Samtökin eru með vandaða heimasíðu, fjöldi YouTube mynda hafa verið framleidd og hlotið útbreiðslu og nýjustu tölu herma að 37 þúsund manns séu meðlimir Fésbókarhópsins Flat Earth- No Trolls.

Hin flata Jörð. Heimskort sem miðast við flata jörð í einhverri mynd hafa verið til löngu fyrir daga landafundanna miklu. Miðjarðarhafið var til forna talið vera við miðju jarðarinnar eins og nafnið bendir til. Núverandi heimskort flatjarðarsinna er hinsvegar með sjálfan Norðurpólinn í miðjunni og allt annað liggur umhverfis hann. Miðbaugurinn liggur í hring sem svarar til hálfri vegalengdinni frá miðju og að endimörkunum eða brúnunum á jarðdisknum. Við endimörkin eru ísbreiður Antarktíkur og yfir þær hefur enginn komist nema falla fram af brúninni. Hvort það hafi gerst veit maður ekki en þarna endar jörðin allan hringinn. Þetta vita flatjarðarsinnar og einnig helstu ráðamenn og fræðimenn heimsins, en kjósa að halda að okkur röngum sannleika.

Ekki þarf annað en að skoða fána Sameinuðu þjóðanna til að sjá hvernig málum er háttað en í merki samtakana er einmitt kort með Norðurpólinn í miðjunni. Eitt vandamál kemur upp við þessa jarðskipan því vegalengdir til austurs og vestur aukast mjög eftir því sem sunnar dregur. Kannski vegur upp á móti að öll ferðalög í þær áttir eða tíminn sjálfur ferðist mishratt eftir því sem fjær dregur miðjunni.

Sólargangur. Það sem kom mönnum á sporið í eldgamla daga um að jörðin gæti verið hnöttótt var sú staðreynd að skuggi sólarinnar um hádaginn væri almennt lengri eftir því sem norðar var farið á jörðinni (jörðin sunnan miðbaugs var þá ekki þekkt). Á flatri jörð væru skuggar hinsvegar jafn langir allstaðar. Flatjarðarsinnar segja hins vegar að þetta eigi ekki við því sólin er nefnilega mjög nálægt jörðinni, eða ekki nema um 4,800 km yfir höfðum okkar. Það sama gildir um tunglið.

Sólin lýsir eins og lampi niður á jörðina og ferðast hringinn eftir miðbaug. Þegar hún er nálægt okkur yfir daginn þá sýnist hún hærra á lofti en eftir því sem hún fjarlægist þá lækkar hún á lofti uns hún hverfur okkur sjónum í fjarska og sest. Reyndar er álitamál hvers vegna sólin er alltaf jafn stór frá okkur séð ef fjarlægðin til hennar er svona breytileg. Ef hún hverfur í fjarskann við sólsetur ætti hún að vera agnarsmá við sólarlag hefði maður haldið. Árstíðarsveiflan eru hinsvegar minna vandamál fyrir flatjarðarsinna því hún er sögð orsakast af því að á sumrin hjá okkur gengur sólin sinn hring innan við miðbaug, nær miðjunni, og lýsir upp þá norðlægar slóðir. Um veturinn hjá okkur fer sólin utanvið miðbaug og er því almennt fjær miðjunni og lýsir meira suðlægar slóðir.

Sjóndeildarhringurinn. Ein af helstu röksemdum fyrir hnöttóttri jörð er sú að fyrirbæri í fjarska virðast sökkva í sjóndeildarhringinn. Þannig hefur verið bent á að þegar seglskip nálgast úr fjarska þá sjást seglin fyrst en skrokkurinn ekki fyrir en skipið er komið nær. Einnig sjáum við ekki neðsta hluta fjalla eins og Snæfellsjökuls þegar við horfum á hann frá Reykjavík. Eftir því sem við förum ofar kemur meira í ljós af undirhlíðunum og uppi á Esju sést jökullinn alveg niður að undirlendi. Flatjarðarsinnar eru meðvitaðir um þetta en afgreiða málið með áhrifum sjónhverfinga sem skýrast af fjarlægðinni og nálægðar við sjóndeildarhringinn. Flókið mál sem þarf sérstakar skýringar.

Tunglið og stjörnurnar. Samkvæmt flatjarðarkenningunni þá er tunglið jafn stutt frá yfirborði jarðar og sólin eða 4.800 km frá yfirborði og ferðast einnig sína hringi umhverfis miðju jarðar. Reikistjörnurnar eru mjög smáar og ferðast umhverfis sólina en allar fastastjörnurnar eru síðan lítið eitt ofar í 5.000 km hæð og snúast um miðjuna á næturhimninum þar sem pólstjörnuna er að finna.

Geim- og tunglferðir. Nú eru tiltækar fjöldi mynda af jörðinni eins og hún sést frá geimnum og ekki annað að sjá á þeim að jörðin sé hnöttur. Skemmst er frá því að segja að allar slíkar myndir eru taldar vera tilbúningur og byggðar á fölsunum. Samkvæmt flatjarðarsinnum hafa aldrei verið farnar neinar geimferðir, hvað þá tunglferðir. Gervitungl á sporbraut um jörðu eru einnig bara plat og bent hefur verið á að því til stuðnings að gervihnattamóttökudiskar vísi yfirleitt lárétt, en ekki til himins. Geimferðastofnun Bandaríkjanna NASA gerir lítið annað en að halda að okkur brenglaðri heimsmynd í því skyni að afla sér meiri fjárstuðnings. Flestöll vísindi eru einnig samsek í þessu stóra blekkingarmáli og vinna stöðugt að því að halda frá okkur hinni einu og sönnu heimsmynd, sem samræmist sköpunarsögunni og allri heilbrigðri skynsemi – þ.e.a.s. að mati þeirra sem vilja byggja tilveru sína á flatri heimsmiðjujörð.

En nú gæti orðið breyting á. Ofurhugi einn í Bandaríkjunum ætlar skjóta sér á loft í gufuknúinni eldflaug til að sýna fram á flatneskju jarðar. Sá maður hefur reyndar ekki mikla trú á viðurkenndum vísindum en fari hann ekki flatt á sínu flugi gæti þetta verið tímamótaviðburður í þekkingaröflun á eðli alheimsins – eða ekki. Eitthvað babb hefur að vísu komið á bátinn vegna afskipta stjórnvalda, nema hvað? Maðurinn mun þó ekki láta deigan síga og stefnir en á ferðalag upp í kosmosið.

Hyggst sanna að jörðin sé flöt

Skjálftar í Öræfajökli

Ekki getur maður neitað því að það örli á smá spennutilfinningu hjá manni þegar eitt mesta og hæsta eldfjall landsins fer að sýna af sér hegðun sem gæti verið vísbending um að þar séu kannski einhverjir stærri atburðir í vændum. Ég legg nú ekki í að fara að spá einhverju en allavega þá er það staðreynd jarðaskjálftar hafa mælst nær daglega í Öræfajökli núna í haust og farið á bera á því í fréttum. Óróleikann má þó rekja lengra aftur, jafnvel nokkur ár en jarðskjálftavirkni hefur ótvírætt farið vaxandi á þessu ári hvað sem það boðar. Einhver þensla og tilfærsla mælist þarna sem þýðir að fjallið er eitthvað að bólgna út en þó virðast jarðvísindamenn ekki alveg vissir um hvað þarna sé á ferðinni. Farglétting vegna bráðnandi jökuls gæti verið hluti af skýringunni en eins og kunnugt er þá rís landið upp þegar fargið ofan á því minnkar. Hvort að það gæti aftur verið skýringin á því að kvika sé mögulega á hreyfingu undir fjallinu veit maður ekki og ekkert víst að nokkur tengsl gætu verið þar á milli varðandi þessa skjálfta.

En ef við segjum að þarna sé kvika að safnast fyrir þá vitum við ekkert hvort slíkt eigi eftir að leiða til eldgoss í náinni framtíð og ef þetta er fyrirboði eldgoss þá vitum við heldur ekkert hversu langt sé að bíða þar til atburðir gerast. Vikur, mánuðir eða nokkur ár? Ekki spyrja mig, enda veit ég ekkert um það frekar en aðrir.

Við vitum þó hvernig eldstöðin er í sveit sett og þekkjum söguna. Árið 1362 var þarna mesta þeytigos Íslandssögunnar sem gjöreyddi blómlegri byggð sem þá hét því krúttlega nafni Litla-Hérað enda undu menn þar glaðir við sitt og smjör draup af hverju strái áður en ósköpin dundu yfir. Heldur verra var þó flest fólkið stráfell einnig, enda krafturinn í gosinu þvílíkur að strókurinn náði því stigi að hrynja í svokölluðum gusthlaupum í stíl við það sem gerðist í Vesúvíusi forðum. Þar við bættust jökulhlaupin sem æddu niður af jökli næstum strax eftir upphaf hamfaranna öllum að óvörum enda löngu fyrir tíma Almannavarna ríkisins. Seinna gosið í Öræfajökli eftir landnám varð árið 1727 það var minna í sniðum og olli mun minna tjóni en sveitin var þá reyndar ekki nema svipur hjá sjón frá dögum Litla-Héraðs sem reyndar fékk heitið Öræfasveit eftir eyðinguna 1362.

Helstu eldstöðvar landsins virðast annars vera til alls líklegar um þessar mundir en þó alls óvíst hvar næsta gos ber uppi. Ef Öræfajökull lætur til sín taka þá má hafa í huga að hann stendur utan við gliðnunarbelti landsins sem þýðir að það eru ekki neinar virkar sprungureinar út frá honum. Kvikan mun því ekki ferðast langa vegalengd áður en hún kemur upp eins og tilfellið var með Bárðarbungu sem að lokum skilaði kviku af sér vel utan jökuls. Öræfajökull mun bara gjósa með látum þar sem hann er, en mögulega gæti eitthvert hraunrennsli átt sér stað ef gossprungur opnast í hlíðunum utan sjálfs jökulsins, svona svipað og gerðist á Fimmvörðuhálsi. Jökulhlaupin eru svo sér kapítuli en stuttur tími líður frá upphafi goss þar til þau taka að ógna samgöngum og raunar telja viðbragðsaðilar að forða þurfi fólki af svæðinu áður en gos hefst, takist mönnum að tímasetja það á annað borð.

Þótt örli á smá hamfarspennufíkn í manni þá vonast maður auðvitað að það gerist sem minnst þarna. Full ástæða er hinsvegar til að fylgjast með gangi mála og það gera auðvitað líka opinberir ábyrgðaraðilar sem munu vinsamlegast láta okkur vita ef eitthvað þarf að óttast. Áhugamenn hafa líka eitthvað um málið að segja og standa vaktina og má þar sérstaklega benda á Jarðfræðibloggið hans Jóns Frímanns, þar sem fylgst er með málum og ýmsar vangaveltur koma fram um stöðu mála í eldstöðvum landsins.

Af vef Veðurstofunnar má svo benda á þetta hér: Nýir jarðskjálftamælar við Öræfajökul

 

Nýjustu hitatölur úr Reykjavík

Hlýtt var í veðri í október og eins og á sama tíma í fyrra stefnir nú allt í að árið flokkist sem mjög hlýtt ár og enn er smá möguleiki á að þetta verði hlýjasta árið frá upphafi mælinga. Þetta gefur auðvitað tilefni til að birta mánaðarhitasúluritið góða sem sýnir hvernig meðalhitinn í Reykjavík hefur staðið sig á árinu. Að venju standa fjólubláu súlurnar fyrir meðalhita þeirra mánaða sem liðnir eru, en til samanburðar eru annars vegar síðustu 10 ár (rauðar súlur) og hinsvegar 30 ára viðmiðunartímabilið (bláar súlur) sem enn er í gildi og uppnefnist hér kalda meðaltalið vegna þess hversu kalt það var í raun. Lengst til hægri eru auk þess nokkrar árshitasúlur. Allt eins og áður hefur verið boðið upp á.

Eins og sjá má þá skarar nýliðinn októbermánuður vel fram úr bæði kalda meðaltalinu og 10 ára meðaltalinu, þótt hann hafi ekki verið alveg eins óvenjuhlýr og í fyrra. Aðrir hlýir mánuðir það sem af er ári eru febrúar, maí og september. Aðrir mánuðir eru á hefðbundnari slóðum og enginn hefur verið kaldur enn sem komið er. Apríl er þó næstur því að teljast kaldur enda bara örlítið hlýrri en febrúar.

Spennan liggur hins vegar í framhaldinu og þar koma tónuðu súlurnar til hægri við sögu en þá er væntanlegur árshiti reiknaður út frá því hvort síðustu tveir mánuðir ársins verði í kalda meðaltalinu eða í meðallagi síðustu 10 ára. Kaldara framhaldið gefur árshitann 5,7°C og það hlýrra 5,9°C sem hvort tveggja er mjög gott í sögulegu samhengi. Árið í fyrra endaði í 6,0°C (græn súla) og telst vera næst hlýjasta árið í Reykjavík. Metið er 6,1°C frá 2003 og til að slá því við þyrftu góð hlýindi að haldast meira og minna út árið, eins og reyndin var reyndar í fyrra.

Best er að að sýna þetta á allsherjar línuriti yfir hitafar í Reykjavík frá 1901 til vorra daga. Árið 2017 er komið þarna inn til bráðabirgða en fölblá sporaskja sýnir á hvaða slóðum árshitinn mun líklega enda, þegar síðustu tölur hafa borist.

Hvernig sem fer þá er allavega ljóst að hlýindi eru enn í fullum gangi hér hjá okkur og ekkert farið að bera á kólnun eins og einhverjir voru farnir að auglýsa, eftir hið tiltölulega kalda ár 2015. En þótt árið í ár verði ekki það hlýjasta í mælingasögunni þá er samt góður möguleiki á öðru meti sem er hlýjustu tvö árin í röð - eða hlýjasta tveggja ára syrpan. En það er svo sem ekki víst að keppt sé í því. Núverandi hlýjustu tvö ár í röð eru 2003-2004 (5,85°C), samkvæmt því sem ég reikna. Til að ná því þá þurfa síðustu tveir mánuðirnir ekki að gera betur en að hanga í hinu svokallaða kalda meðaltali áranna 1961-1990. Allt getur þó gerst og brugðist - ekki síst á lokasprettinum eins þekkt er og rysjótt tíð framundan.

 

Að loknu hafísbræðslusumri

Sumarið er búið á norðurslóðum sem þýðir að samkvæmt venju er hafísinn farinn að myndast á ný eftir hið árlega lágmark í útbreiðslu. Á næstu mánuðum þegar myrkrið leggst yfir og frosthörkur aukast mun Norður-Íshafið frjósa stranda á milli allt þar til næsti viðsnúningur verður í lok vetrar. Hafíslágmarkið á hverju ári er stór viðmiðunarpunktur á ástandi hafíssins hverju sinni og oft vísað í það í ýmsum tilgangi þegar loftslagsmálin ber á góma. Ef hafísinn er óvenju lítill í sumarlok er það auðvitað talið vera ótvírætt merki um afleiðingar hnattrænnar hlýnunar en ef ísinn er óvenju mikill þykir það af öðrum vera ótvírætt merki um yfirvofandi kólnun þvert á það sem iðulega haldið á lofti.

En hver er þá staðan núna? Hefur ísinn að aukist eða minnkað frá því í fyrra? Svarið er að ísinn hefur aukist lítillega síðan á sama tíma í fyrra, ekki bara hvað útbreiðslu varðar heldur líka varðandi heildarrúmmál, en er samt ennþá lasburða miðað við það sem þekktist hér á árum áður. Sjálfur átti ég reyndar von á meiri bráðnun en raunin varð, enda síðasti vetur óvenju hlýr og skilaði af sér minni ís en áður, bæði varðandi útbreiðslu og rúmmál. En hvað um það. Á línuritinu (eða spakettíflækjunni) hér að neðan sést hvernig hafísútbreiðslan hefur þróast nú í ár miðað við önnur ár frá upphafi nákvæmra gervitunglamælinga árið 1979 (unnið út frá línuriti Bandarísku snjó- og ísmiðstöðvarinnar, NSIDC.

Árið 2017 er þarna teiknað með dökkblárri línu og þótt það sjáist ekki vel er lágmarkið í ár það 8. lægsta. Ísinn varð minnstur þann 13. september, 4,6 milljón km2 og smekksatriði hvort það sé mikið eða lítið. Þróunin á árinu var þannig að fyrstu mánuðina var ísinn oftast minni en áður hefur mælst. Bráðnunin var hinsvegar frekar hæg á vormánuðum en árið var þó með í botnbaráttunni langt fram eftir sumri uns verulega tók að hægja á bráðnuninni upp úr miðjum ágúst. Sennilega réð þetta hæga start töluverðu um framhaldið en annars var sumarið á Norður-Ísafinu ekkert sérlega hlýtt og vindar ekki hagstæðir. Borið saman við önnur ár þá var meiri ís í sumarlok 2014, 2013 og 2009 auk þess sem meiri ís var öll árin fyrir 2007. Árið 2012 heldur sinni ótvíræðu stöðu varðandi metlágmarkið en fara þarf aftur til ársins 1980 til að finna mesta ísinn um sumarlágmark enda voru þá aðrir tímar með mun þykkari og meiri ís heilt yfir.

Til að sjá þetta betur hef ég tekið saman í eina mynd lágmarksútbreiðslu fjögurra ára, þ.e. mesta og minnsta ísinn við sumarlágmark (1980 og 2012), einnig er þarna fulltrúi meðalástandsins (2000) og svo staðan nú á dögum (2017). Hér má líka benda á að þótt ísinn núna sé þetta meiri en árið 2012 þá bendir bláleitur litatónnin til þess að ísinn sé frekar gisinn og veikluleigur á stórum svæðum alveg inn að miðju. Ísinn á sjálfum pólnum ætti því að vera frekar þunnildislegur enda er almennt mun minna um gamlan og þykkan ís núna miðað við það sem áður var.

Hvað framhaldið áhrærir þá veit auðvitað enginn hvernig það verður. Eins og ástandið hefur verið á ísnum síðustu 10 árin þá er alltaf möguleiki á miklu hruni ísbreiðunnar að sumarlagi og tvö öflug bræðslusumur í röð gætu hugsanlega fært ísbreiðuna um sumarlok undir 1 milljón km2 markið sem gjarnan er notað sem skilgreining á svo til íslausu Norður-Íshafi. Öflug bræðslusumur eins og 2007 og 2012 hafa hinsvegar ekki komið upp tvö sumur í röð. Því hefur frekar verið öfugt farið með kaldari árum á eftir hlýjum.

Stundum er rætt um siglingaleiðir á Norður-Íshafinu. Eins og oftast á síðustu árum er norðausturleiðin norður fyrir Síberíu ágætlega opin. Norðvesturleiðin norður fyrir Ameríku er hins vegar ekki íslaus enda almennt mun erfiðari þótt einhver skip hafi farið þar í gegn síðustu vikur með aðstoð ísbrjóta. Hér gæti líka spilað inn í eitt atriði sem ég hef ekki séð mikið fjallað um en það var hinn mikli sótreykur sem barst yfir svæðið vegna mikilla skógarelda í Kanada og byrgði fyrir sólu í ágústmánuði. Mistrið sem þessu fylgdi barst jafnvel hingað til Íslands og hefur sjálfsagt haft sitt að segja að varðandi lokasprettinn í hafísbræðslusumrinu þarna á Kanadísku heimskautasvæðunum. MODIS-myndin hér að neðan er frá 16. ágúst, einmitt frá því svæði,

- - - -

Best að láta þetta duga í bili. Með þessari færslu eru 10 ára bloggskrif að baki og allsendis óvíst hversu duglegur ég verð hér eftir. Dýrðardagar mbl-bloggsins eru víst löngu liðnir og fáir sem skrifa hér lengur nema þá helst eldri borgarar og stöku sérvitringar. Ekki að það sé eitthvað verra enda færist ég óðum nær því sjálfur að teljast til slíkra ef ég er geri það ekki nú þegar hvað seinni skilgreininguna varðar. Góðar stundir.

Á fellibyljavaktinni með CNN

Sunnudagurinn 10. september fór að mestu í það hjá mér að fylgjast með margboðaðri landgöngu fellibyljarins IRMU að ströndum Bandaríkjanna. Sjónvarpsstöðin CNN lagði allar aðrar fréttir til hliðar þennan dag og einbeitti sér af fullum þunga að IRMU með beinum útsendingum af vettvangi þar sem fréttamenn fóru mikinn í lýsingum á því sem koma skildi eða því sem þegar var skollið á en inn á milli var skipt yfir á veðurfréttamanninn sem tók stöðuna hverju sinni. Þrátt fyrir sívaxandi spennu var samt nauðsynlegt að taka sér smá hvíld öðru hvoru enda mikið um endurtekningar í svona útsendingu þar sem fréttamönnum alltaf jafn mikið niðri fyrir þótt þeir sögðu frá því sama á korters fresti. 

Hið eiginlega hámark atburðarins og útsendingarinnar varð upp úr klukkan 20 að ísl. tíma þegar fellibylurinn gekk á land við Naples á vesturströnd Flórída en þar hafði einn fréttamaðurinn komið sér fyrir á húsasvölum með ágætu útsýni yfir eina af götum bæjarins á meðan félagi hans tók stöðuna niðri á tómri umferðargötu. Hvað sem segja má um annað þá var afskaplega tilkomumikið að sjá í beinni útsendingu þegar mesti óveðursstrengurinn á undan auga fellibyljarins gekk yfir. Sjálfir höfðu þeir orð á því að þetta væri eins og að standa berskjaldaðar inni í bílaþvottastöð, þvílíkur var krafturinn í regninu. Skömmu síðar féll svo allt í ljúfa löð þegar komið var inn í miðju fellibylsins en þá var reyndar allt komið á flot enda höfðu niðurföll engan veginn undan í þær 15-20 mínútur þegar lætin voru sem mest. Aftur fór að blása þegar miðjan var komin fram hjá en bakstrengurinn var þó öllu hægari en sá sem á undan gekk og úrfellið skaplegra. 

Almennt virtust gegnblautir fréttamennirnir fá nokkuð út úr þessari lífreynslu. Tjónið sem óveðrið skildi eftir sig virtist þó vera mun minna en væntingar gáfu tilefni til. Eitthvað mátti þó finna af smábraki hér og þar en skemmdir voru þó aðallega á gróðri. Sjálf húsin í næsta umhverfi stóðu þetta af sér með sóma enda búa menn vel og byggja vandað þessum slóðum í ljósi reynslunnar af fyrri stormum. Margskonar tjón af ýmsu tagi mun þó væntanlega eiga eftir að koma í ljós, ekki síst af völdum vatns og sjávargangs svo ekki sé talað um víðtækar truflanir á rafmagni.

Við landgöngu var Irma 2.-3. stigs fellibylur og vindhraðinn gefinn upp sem 115 mílur á klst, sem samsvarar um 51 metrum á sekúndu sem er miklu meira en fárviðri. Vindurinn mældist yfirleitt þó mun minni á veðurstöðvum en til samanburðar var vindhraðinn mestur um 180 mílur á klst þegar IRMA fór yfir smáeyjar austar í Karíbahafinu sem 5. stigs fellibylur með tilheyrandi tjóni. Íbúar Flórída gátu prísað sig sæla að braut Irmu var heldur heldur sunnar en spáð hafði verið enda dró nokkuð úr vindhraðanum við að lemja norðurströnd Kúbu. Eins og venja er þá voru spár mikið á reiki allt frá upphafsdögum fellibyljarins lengst austur í Atlantshafinu. Aldrei þessu vant þá fylgdist ég með framvindunni nánast frá upphafi þegar ónefndir hitabeltisklakkar fóru að leggja á ráðin og skipuleggja sig skammt vestur af Grænhöfðaeyjum. Fyrstu langtímaspár um fellibyl bentu til landgöngu í Bandaríkjunum norðarlega á Austurströndinni en með tímanum færðist hættusvæðið smám saman sunnar og fyrir síðustu helgi var stórborgin Miami beint í skotlínunni af Irmu í fullum styrk. Á endanum kom hún síðan að landi bakdyramegin á Flórída í mun mildari útgáfu og enn einu sinni gátu Flórídabúar því prísað sig sæla að hljóta ekki sömu örlög og íbúar ýmissa fátækra eyja í Karíbahafinu.

Mynd frá Weatherunderground sýnir feril Irmu 30. ágúst - 9. september.

Fellibyljatíminn er þó ekki yfirstaðinn. Jose reikar um í austri en hefur ekki verið talinn til stórræðna. Þróun hans er þó mjög óljós og virðast útreikningar stefna honum ýmist út og suður eða norður og niður og því best að hafa sem fæst orð um hann.

Samanburður á sumarveðurgæðum í Reykjavík

Sjálfsagt eru skiptar skoðanir á því hvernig sumarið hafi komið út veðurfarslega. Hér í Reykjavík, og kannski víðast hvar, virðast þó flestir vera nokkuð sáttir eftir því sem maður heyrir. Þetta var þó ekkert afburðasumar og vissulega höfum við kynnst því miklu verra. Eins og einhverjir vita sem álpast hafa inn þessa bloggsíðu þá held ég uppi daglegum frístundaskráningum fyrir veðrið í Reykjavík og það allt frá árinu 1986. Fylgisfiskur þessa skráninga er einkunnakerfi sem metur veðurgæði frá degi til dags útfrá veðurþáttunum fjórum: sól, úrkomu, hita og vindi. Hver hinna fjögurra veðurþátta fær einkunn á bilinu 0-2 og því getur heildareinkunn dagsins verið á bilinu 0-8 stig. Hver mánuður fær síðan einkunn útfrá meðaltali allra daga og heilu árstíðirnar og árin, ef því er að skipta.
Eins og í fyrra, og hittifyrra, og árið þar áður, þá hef ég tekið saman á súluriti, veðureinkunnir allra skráðra sumra (júní-ágúst) sem nú eru orðin 32 talsins. Einkunn sumarsins 2017 er 4,9 stig sem almennt er nokkuð gott og greinilegt að sumarveðurgæði í Reykjavík hafa náð sér ágætlega á strik eftir hrunið 2013.

Þótt sumarið í ár hafi komið ágætlega út var það samt eftirbátur sumarsins í fyrra sem helst státaði að góðum hlýindum. Eftir hlýtt vor átti hitinn núna í sumar lengst af í nokkrum vandræðum með að ná sér almennilega á strik, nema nokkra daga í lok júlí þegar hitinn náði 22,5 stigum sem þykir aldeilis mjög gott hér í borginni. Af einkunnum einstakra mánaða má nefna að júní fékk 4,7 í einkunn sem er rétt svona nógu gott. Júlí varð hinsvegar betri með 5,0 stig og skipti hlýr og góður seinni hluti þar mestu. Ágúst gerði svo ögn betur með 5,1 stigi en það var sólríkur og þurr mánuður en þó án verulegra hlýinda. Einhverjir gætu saknað þess að hafa september ekki með í þessari úttekt enda mun hann líka vera sumarmánuður, en það verður bara að hafa það. Vonum bara að sumarblíða endist sem lengst.

Besta sumarið í Reykjavík á tímabilinu er samkvæmt þessu sumarið 2012 en sumarið 2009 fylgir fast á eftir. Bæði þessi gæðasumur tilheyra einstökum kafla góðra sumra árin 2007-2012. Viðbrigðin voru mikil með sumrinu 2013 sem var meira í stíl við nokkur ómöguleg sumur á fyrstu 10 árum skráningartímabilsins þar sem sumarið 1989 var meðal annars að finna með aðeins 4,1 stig í einkunn. Það má líka nefna einstaka mánuði, en bestu skráðu mánuðirnir eru báðir frá gæðasumrakaflanum á þessari öld: júlí 2009 með 5,8 stig og júní 2012 með 5,9 stig. Afgerandi verstu tveir sumarmánuðirnir komu hinsvegar tvö ár í röð á fyrstu skráningarárunum en það eru júní 1988 með 3,6 stig og júlí 1989 með 3,5 stig. Ef einhver man eftir þeim.

Út frá þessum veðurskráningum og einkunnagjöfum gæti ég heilmikið skrifað, reiknað og velt vöngum. Geri það reyndar stundum. Tímarnir hafa breyst og aðgangur að upplýsingum er öllu betri en á upphafsárum skráninganna þegar veðurfréttir í útvarpi og sjónvarpi voru það sem maður hafði auk eigin upplifunar. Það er erfitt að segja til um hvort ég meti alla veðurþættina alveg eins í gegnum tíðina eða hvort einhver langtímaskekkja sé í dæminu. Metur maður til dæmis hægviðri nú á dögum, mælt í metrum á sekúndu, á sama hátt og á dögum andvarans og golunnar? Maður hefur svo sem lagst í útreikninga og samanburð á slíku út frá opinberum veðurgögnum, sem reyndar gætu líka átt við sínar smáskekkjur að stríða vegna ýmissa atriða. Ýmsum aðferðum er annars hægt að beita við svona veðurgæðamat og ég ekki sá eini sem legg út það, niðurstöður gætu verið mismunandi en þó ekki endilega í aðalatriðum.

Til frekari glöggvunar bendi ég á sérstaka bloggfærslu um besta skráða mánuðinn sem minnst var á hér að framar. Sjá: Bæjarins besti júní

Hafísstaðan undir lok bræðsluvertíðar

Sumarbráðnun hafíssins á norðurslóðum er á lokasprettinum og senn fer að skýrast hvernig bræðslusumarið 2017 kemur út miðað við undanfarin ár. Reyndar er ekki alveg rétt að tala um lokasprett í þessu sambandi því með lækkandi sól á lofti hægir smám saman á bræðslunni uns viðsnúningur verður einhvern tíma í september og vetrarfrysting hefst. Hvernig sem framhaldið verður þá er þegar ljóst að metárinu 2012 verður ekki ógnað nú í ár hvað lágmarksútbreiðslu varðar eins og sést á línuritinu hér að neðan. Dökkbláa 2017-línan er nú á svipuðum slóðum og á sama tíma árin 2007 og 2016 en lágmarksútbreiðsla þeirra sumra endaði nokkuð jöfn í 2. og 3. sæti. Framhaldið er nokkuð óljóst en einmitt núna er komið nokkuð hik á 2017-ferillinn sem þýðir að útbreiðsla íssins hefur lítið dregist saman allra síðustu daga. Svona hik getur reyndar komið upp hvenær sem er sumars og ræðst aðallega af veðuraðstæðum, svo sem því hvort ríkjandi vindar blási að eða frá ísnum. Veðrið síðustu daga hefur einmitt verið frekar hagstætt ísnum og ef það breytist ekki gæti útbreiðslulágmarkið endað í einhverju meðallagi síðustu 10 ára. Hafa verður þó í huga að það meðallag er langt fyrir neðan það sem þekktist fyrir tímamótasumarið 2007.

Á kortunum hér að neðan er útbreiðsla íssins borin saman 19. ágúst metsumarið 2012 og núna árið 2017. Að auki er sjálft metlágmarkið í september 2012 teiknað með rauðri línu inn á 2012-kortið. Framhaldið í ár ræðst aðallega af því hversu mikið nær að bráðna af þeim jaðarsvæðum sem farin eru að blána sem þýðir að þar er ísinn nokkuð gisinn, en raunar er ekki hægt að búsast við róttækum breytingum þegar svona langt er liðið á sumar enda sólin farin að lækka verulega á lofti allra nyrst. Bráðnun á sér þó ennþá stað neðanfrá og lægðir sem bera með sér suðlæga vinda geta þjappað ísnum saman þar sem hann er gisinn.

Það má benda á að þótt ísinn sé nú almennt meiri en á sama tíma 2012 þá er minni ís núna austur af Grænlandi sem bendir til lítils útflutnings á heimskautaís um Framsund milli Grænlands og Svalbarða. Spurning hvort það hafi einhverja þýðingu fyrir komandi vetur hér hjá okkur. Ísinn er þó samt heldur meiri en venjulega við Svalbarða og áfram í þá átt til Rússlands, enda var talsverður ís þar í vetrarlok. Siglingaleiðin norður fyrir Síberíu ætti þó að vera nokkuð greið samkvæmt þessu. Sama er hinsvegar ekki að segja um Ameríkuleiðina sem opnast reyndar bara almennilega í bestu sumrum.

Meira ætla ég ekki að segja um stöðu hafíssins í bili en eins og ég hef gert í sumar þá boða ég næsta uppgjör á hafísstöðunni að mánuði liðnum en þá verður líka komið í ljós hvernig þetta fer. Yfirleitt ætti maður ekki að auglýsa bloggfærslur fyrirfram en í þessu tilfelli held ég það sé ágætt enda vill maður ekki vera grunaður um að velja tímasetningar sem henta einhverjum hugsanlegum málstað. Það sem er að gerast með hafísinn á norðurslóðum finnst mér umfram allt mjög áhugavert og af smá spennufíkn er ég alveg tilbúinn að sjá dramatískar breytingar verða að veruleika sem kannski lita eigin spádóma um framhaldið. Ég hef hinsvegar haldið mig frá við boðskaps- og áhyggjuhliðinni þegar þessi hitamál ber á góma enda enginn sérstakur áhyggjumaður þegar kemur að hafísnum eða loftslagmálum almennt og má segja að það sé leiðarljósið í því sem ég hef komið á framfæri allt frá upphafi. Eftir mánuð verða einmitt liðinn 10 ár frá fyrstu bloggfærslu minni sem fjallaði um - hafísinn - nema hvað?

 

 

Gengið eftir vegg Hadríanusar á Englandi

Þegar Rómverska heimsveldið var í sem mestum blóma snemma á 2. öld náði veldi þeirra meðal annars til stórs hluta Bretlandseyja. Framan af gilti það sama þar og víðar að útmörk, eða landamæri ríkisins, voru ekki alltaf í föstum skorðum vegna sífelldra tilrauna Rómverja til aukinna landvinninga eða utanaðkomandi árása óvina. Þetta breyttist hinsvegar í valdatíð Hadríanus keisara árin 117-137 því með valdatíð sinni vildi hann treysta sem mest innviði ríkisins og auka stöðugleika þess með varanlegri landamærum. Einn liður í þessum áherslum var að reisa myndarlegan landamæravegg á Bretlandseyjum lítið eitt sunnan við núverandi mörk Englands og Skotlands. Meðfram veggnum voru settar öflugar varðstöðvar og fjölmennar herbúðir til að halda í skefjum keltneskum þjóðflokkunum í norðri, nánar tiltekið Piktum, sem þá byggðu Skotland. Veggurinn hélt vel og markaði útmörk ríkisins á þessum stað allt þar til halla fór undan fæti og Rómverjar hófu að yfirgefa svæðið árið 410. Undantekning var þó þegar Antóníus, næsti eftirmaður Hadríanusar, ákvað að halda lengra í norður og hóf að reisa nýjan vegg álíka norðarlega og Glasgow er í dag. Það var hinsvegar feigðarflan og hörfuðu Rómverjar fljótlega aftur að fyrri landamærum við rammgerðan vegg Hadríanusar.

Veggur Hadríanusar stendur að hluta til enn í dag þótt hvergi sé hann í upprunalega ástandi. Heillegastur er hann á miðhlutanum þar sem hann liggur um strjálbýl heiðarsvæði en hann er hinsvegar alveg horfinn á þéttbýlli láglendissvæðum við báða enda, þar sem eru borgirnar Newcastle í austri og Carlisle í vestri. Veggurinn var víðast hvar um 2-3 metra breiður og eitthvað meira á hæðina þannig að óhemjumikið grót þurfti í mannvirkið. Útveggirnir voru úr tilhöggnu grjóti sem auðvitað var tilvalið að endurnýta í seinni tíma mannvirki í gegnum aldirnar, svo sem kastala, kirkjur og klaustur. Það var í raun ekki fyrr en um miðja síðustu öld að talað var um að varðveita það sem eftir var af veggnum mikla og fyrir 20 árum var hann settur á heimsminjaskrá UNESCO sem eitt heillegasta landamæramannvirki frá dögum hins forna Rómaveldis.

Svo maður beini sögunni að manni sjálfum þá hef ég lengi en þó óljóst vitað um tilvist þessa veggs. Einhverntíma síðasta vetur vorum við hjónin að skoða kort af Bretlandseyjum af Google Maps og beindist þá athyglin að vegg Hadríanusar. Þá kviknaði sú hugmynd hvort ekki væri tilvalið að ganga meðfram veggnum eða þar sem hann hafði legið. Reyndar var það ákveðið á staðnum með báðum greiddum atkvæðum án þess að vita hvort það væri hentugt eða yfirleitt gert. Nánari eftirgrennslan leiddi þó í ljós að töluvert er um að gengið sé eftir þessari leið. Sumir fara þá í nokkura daga gönguferð stranda á milli á meðan aðrir láta sér nægja dagsferðir eða heimsóknir að áhugaverðustu stöðunum. Leiðin, sem Bretarnir kalla Hadrian's Wall Path, hefur öll verið merkt svo enginn þurfi að villast að óþörfu um enskar sveitir á svæðum þar sem engin ummerki um vegginn eru lengur til staðar.

Sunnudaginn 21. júlí vorum við síðan mætt til Newcastle og hófum gönguna skammt þar fyrir vestan. Við tók 5 daga ganga eftir Hadrian's Wall Path allt vestur til Carlisle. Dagleiðirnar voru 13-24 kílómetrar, samtals um 80 kílómetrar, en þá slepptum við reyndar bláendunum til sitthvorar strandar. Á gönguleiðinni var ýmislegt áhugavert að sjá fyrir utan leyfarnar af veggnum. Gangan um enskar sveitir var hin athyglisverðasta þótt veðurlagið væri upp og ofan þar sem skiptust á skin og skúrir. Enskar kindur eru mjög gæfar og hlaupa ekki undan á harðaspretti eins og þær íslensku. Stundum gekk maður líka innan um nautgripi sem voru sem betur fer einnig að spakara taginu. Heiðarnar norður af veggnum er mjög strjálbýlar enda njóta þær einhverskonar friðunar varðandi næturbirtu svo hægt sé að nýta kvöldhimininn til stjörnuskoðunar. Greinilegt var að flugherinn nýtir einnig svæðið sem æfingasvæði enda mátti stundum heyra drunur miklar þegar herþotur rufu hljóðmúrinn. Það sem eftir var af gamla múrnum hans Hadríanusar stóð það þó allt af sér.

Ljósmyndirnar sem fylgja eru teknar úr gönguferðinni.

Við upphaf göngu í góðu veðri skammt vestur af Newcastle. Steinveggurinn sem þarna sést er hefðbundinn enskur sveitaveggur frá seinni tíð.

Skjótt skipast veður í lofti. Blogghöfundur stendur þarna hundblautur undir lok fyrsta göngudags þegar komið var að fyrsta búti af vegg Hadríanusar.

Enskar kindur að spóka sig við rústir rómverskrar varðstöðvar.

Eitt af þekktari kennileitum gönguleiðarinnar er Sycamore Gap. Tréð þarna er vinsælt myndefni enda mun það hafa komið við sögu í vinsælli kvikmynd um Robin Hood og var kosið tré ársins í Bretlandi árið 2016.

Eitt fjölmargra upplýsingaskilta á leiðinni. Myndin á skiltinu sýnir hvernig veggurinn stóð á brún klettaveggs sem þarna liggur um sveitir og er um leið náttúrulegur þröskuldur innrásarherja. Myndin stækkast með ásmellingu ef einhver vill rýna í smáa letrið.

Stór hluti göngunnar lá annars um enskar sveitir þar sem engan fornan vegg er að finna lengur. Ótal hliðum þurfti að ljúka upp á leiðinni og á sumum þeirra mátti finna gagnlegar upplýsingar og viðvaranir. Gangan í heildina var því ágætis kynning á landbúnaðarháttum heimamanna auk þess að gefa innsýn í hina sögulegu fortíð. Ferðin gekk mjög vel þrátt fyrir misjafnt veður og dýrin í sveitinni voru hin spökustu þótt vissara var að fara með gát þegar tortryggnir nautgripir urðu á vegi manns.

Að lokum er það svo stemningsmynd frá Carlisle þar sem ganga okkar endaði. Kvöldsólin var ekki af verri endanum í þessum vinalega bæ.

 

Hafísstaðan á miðju sumri

Sumarið er í hámarki á norðurslóðum og hafísinn bráðnar samkvæmt því. Í hafísyfirliti mínu fyrir mánuði nefndi ég að hafísbráðnunin hefði ekki farið neitt óvenjulega hratt af stað í upphafi sumars, allavega ekki miðað við það sem ég sá fyrir mér að gæti gerst eftir einn hlýjasta vetur á norðurslóðum sem mælst hefur og um leið eitt minnsta ísmagn á Norður-Íshafinu sem mælst hefur. Fram til þessa hefur sumarið þó ekki verið neinn eftirbátur annarra mikilla bræðslusumra, samanber línuritið ættuðu frá bandarísku snjó- og ísmiðstöðinni (NSIDC). Dökkblái ferillinn stendur fyrir árið 2017 og til viðmiðunar eru 10 árin þar á undan. Gráa línan er meðaltal áranna 1980-2010 sem sýnir vel hversu mikið ísinn hefur hörfað að sumarlagi miðað við það sem áður var.

Eins og sést á dökkbláu 2017-línunni þá útbreiðsla íssins með allra minnsta móti en þó örlítið meiri en hún var metbræðslusumarið 2012 á sama tíma þann 20. júlí. Árið 2011 er reyndar þarna í tímabundinni forystu en átti eftir að missa hana þegar stórir atburðir fóru að gerast í ágústbyrjun 2012 sem skilaði hina mikla lágmarksútbreiðslumeti í september það ár. Annars er þetta nokkuð þétt flækja af línum. Heldur greiðist þó úr henni þegar líður að hinu árlegu haustlágmarki enda skiptir lokahlutinn í bráðnunartímabilinu miklu máli eins og gjarnan gerist í kappleikjum. Þá er bara spurning hvað gerist með 2017. Á sumarið 2017 endasprett inni eða fær það krampa?

Kortin hér að neðan sýna útbreiðslu og þéttleika íssins á sömu dagsetningu sumarið 2012 og 2017. Auk þess teiknaði ég inn lágmarksútbreiðslu íssins á 2012-kortið til vinstri en þá dróst ísbreiðan meira saman en dæmi er um.

Nokkur munur er á útbreiðslunni milli þessara tveggja sumra. Til dæmis var þarna ennþá landfastur ís norður af Alaska og Austur-Síberíu sumarið 2012 og styttra einnig frá okkur í hafísinn austur af Grænlandi. Hinsvegar er meiri ís núna við Baffinsland, Svalbarða og við miðhluta Síberíustranda. Það sem gæti þó skipt máli upp á framhaldið er að það sem eftir er af ísnum núna er nokkuð hvítt yfirlitum sem þýðir að ísinn núna er nokkuð þéttur - ekki síst á jaðarsvæðum. Stór svæði á 2012-kortinu er hins vegar farin að blána talsvert enda átti ísbreiðan þarna eftir að dragast saman um ríflegan helming áður en lágmarkinu var náð. 2017-kortið ber hinsvegar með sér að ísinn sé nokkuð þéttur og víðfeðm hafíssvæði ekki í bráðri útrýmingarhættu.

Í fyrri hafíspistli nefndi ég að hinn hlýi vetur gæti hafa framkallað meiri snjókomu í norðri en venjulega sem gæti haft sitt að segja varðandi það hversu tiltölulega hægt bráðnunin fór af stað nú í vor. Mikill snjór á ísnum tefur fyrir bráðnun og snjór á aðliggjandi landssvæðum veldur kælingu í heildina. Súluritið hér að neðan fann ég á netinu en veit þó ekki alveg uppruna þess. Samkvæmt því þá var snjóhula í júnímánuði nokkuð meiri en verið hefur hin síðari ár, en reyndar þó "bara" í meðallagi fyrir tímabilið í heild. Árið 2017 sker sig greinilega úr hvað þetta varðar miðað við síðustu ár þótt snjóhulan sé þó mikill eftirbátur þess sem tíðkaðist á fyrri hluta tímabilsins.

Hvernig bræðslusumarið 2017 mun plumma sig að lokum mun koma í ljós á næstu vikum. Sennilega þarf eitthvað róttækt að gerast ef lágmarkið í ár á að verða eitthvað í líkingu við metlágmarkið 2012. Eftir sem áður er ísinn núna mjög þunnur þótt hann sé þéttur. Þykktar og rúmmálsmælingar benda einmitt til þess. Sjáum til hvað gerist og að venju boða ég aftur stöðuuppfærslu eftir mánuð. Það má líka taka fram að þetta eru allt saman áhugamannspælingar í mér en sjálfsagt er að benda á mánaðarlegt yfirlit Bandarísku snjó- og ísmiðstöðvarinnar eins og ég kalla hana. Sjá: National Snow and Ice Data Center, NSIDC

Um stokka og steina ofan Bústaðavegar

Eins og stundum gerist hér á síðunni skal nú boðið upp á myndaspjall þar sem gengið er um eitthvert svæði borgarinnar og því lýst í máli og myndum sem fyrir auga ber. Að þessu sinni er það svæðið ofan Bústaðavegar sem stundum er kallað Litlahlíð og er einskonar litla systir Öskjuhlíðar. Á þessari litlu hlíð er víðsýni mikið, margt að skoða og líka margt sem hægt er að hafa skoðanir á. Þannig að þótt gönguferðin sé stutt er bloggfærslan frekar löng. Dagurinn er 7. júlí 2017.

Upphaf leiðangursins er þessi stígur sem liggur upp hlíðina og þegar litið er um öxl í vesturátt blasir Öskjuhlíðin við. Bústaðavegurinn aðskilur þessar tvær hæðir en Litluhlíð má þó kannski skilgreina sem hæðardrag. Stígurinn er lagður ofaná gamla hitaveitustokkinum sem veitir heita vatninu austan úr sveitum og upp í tankana undir Perlunni. Allt er í mikilli sumargrósku og eins og sést þá hefur lúpínan breitt úr sér sitt hvoru megin stígsins.

Ekki þarf að ganga langt eftir stígnum þar til þessar sérstöku klappir blasa við. Þetta eru svonefnd hvalbök - menjar ísaldarjökulsins sem hér lá yfir þar til fyrir um 10 þúsund árum. Samkvæmt upplýsingaskilti er þetta um leið einskonar umhverfislistaverk er nefnist Streymi tímans, eignað listakonunni Sólveigu Aðalsteinsdóttur sem ákvað að svipta gróður- og jarðvegshulunni frá klöppunum svo þær fái notið sín. Hér áður stóð myndastytta Ásmundar Sveinssonar, Vatnsberinn, sem var fluttur niðrí bæ sem þótti meira við hæfi enda voru víst ekki margir slíkir hér á ferð á gullöld hinna eiginlegu vatnsbera.

Vatn kemur þó aldeilis hér við sögu því auk heitavatnsleiðslunnar er þarna einnig heilmikill geymir fyrir kalda vatnið - eða kaldavatnstankurinn - sem skartar þessu tilkomumikla súlnaverki á framhlið og gefur byggingunni fallegan klassískan svip.

Auðvelt er að komast upp á tankinn og þar er víðsýni til allra átta. Sérstakt er að standa ofan á hinu stóra og slétta þaki tanksins sem þakið er grjóti. Hér er horft í austur og sér til Hengils og Vífilsfells. Loftið er óstöðugt. Bólstraskýjað með köflum og úrkoma í fjarska, kannski of langt i burtu til að flokkast sem úrkoma í grennd. Þeir vita það sjálfsagt hjá Veðurstofunni sem þarna er einnig í mynd.

Stundum er sagt að Reykjavík sé byggð á sjö hæðum eins og Rómaborg og hér er horft af einni hæð til annarrar þar sem helgidómurinn blasir við á Skólavörðuholti. Í forgrunni er lúpínan allsráðandi og af sem áður var. Í hugum margra er lúpínan nánast heilög jurt sem ekki má skerða þrátt fyrir að hún leggi undir sig stór svæði víða um land, gróin sem ógróin, af sívaxandi hraða. Á þéttbýlissvæði eins og þessu er að vísu nægt framboð af öflugum plöntum sem geta blandað sér í baráttuna en því er ekki að heilsa víðast hvar. Sumir vilja meina að með lúpínuvæðingunni séum við að greiða til baka eitthvað sem við skuldum náttúru landsins en sú endurgreiðsla er ekki greidd í sömu mynt því lúpínan er innflutt framandi planta og flokkast sem ágeng jurt í viðkvæmri flóru landsins. Lúpínan er óskajurt hinna óþolinmóðu sem vilja græða landið allt, helst strax í dag með vaxtavöxtum og grilla svo um kvöldið.

Spölkorn austar breytir umhverfið um svip með borgaralegri gróðri. Stígurinn er hér raun gamli hitaveitustokkurinn sem upphaflega var lagður alla leið ofan úr Mosfellssveit á árunum kringum 1940. Lengi vel var yfirborð stokksins bogadregið en slétt yfirborðið hentar betur mannaferðum. Íbúðablokkin tilheyrir næsta hverfi og liggur Kringlumýrarbrautin í hvarfi þar á milli.

Þá erum við komin að Veðurstofutúni sem er eitt af merkustu túnum landsins. Þann 30. júlí 2008 mældist hér 25,7 stiga hiti á klassískan kvikasilfurmæli í hitamælingaskýli og er það um leið hitamet í Reykjavík við slíkar staðalaðstæður. Samanburður í framtíðinni við hina ýmsu veðurþætti gæti orðið erfiður og þá erum við komin að öðru hitamáli því svo lítur út fyrir að búið sé að ákveða að þetta tún skuli brátt heyra sögunni til vegna stórfelldra byggingaráforma en í þeim felst meðal annars að Veðurstofan þarf að finna sér nýjan stað. Væntanlega þá einhversstaðar í fjarska frekar en í grennd enda ekki mikið eftir af opnum svæðum innan borgarinnar. Eiginlegar veðurathuganir myndu þá í raun leggjast af í Reykjavík sem væri mikill skaði en samfella í veðurathugunum á sama stað er mikils virði. Ekki síst nú á tímum þegar umræður um loftslagsbreytingar eru allsráðandi.

Hvað sem loftslagsbreytingum líður þá hafa þær ekkert að gera með þennan gíraffa sem teygir sig upp úr einum garðinum í nærliggjandi einbýlishúsi. Hér hafa sjálfsagt verið gerð kostakaup á kjarapöllum.

Enn breytir um svip og nú erum við komin að suðaustanverðri hlíðinni sem snýr að Bústaðavegi og horfum í átt að hinu virðulega húsi Veðurstofunnar. Hér er gróðurfarið allt annað en handan hæðarinnar. Upprunalegur gróðurinn í sinni fjölbreyttustu mynd fær hér að njóta sín á milli steina og birkiplantna sem virðast dafna vel í þessum sælureit. Þessi staður gæti einnig verið í bráðri útrýmingarhættu vegna fyrrnefndrar uppbyggingar sem á að slá á húsnæðisvandann. Ekki vil ég gera lítið úr honum. En kannski finnst yfirvöldum lítil eftirsjá í svona villigróðri í miðju borgarlandinu.

Og auðvitað er svo þarna að finna þjóðarblómið sjálft, Holtasóley, sem stingur upp hvítum kollinum í umferðarniðnum og lætur sér fátt um finnast enda þekkir það ekki örlög sín frekar en aðrir. Fyrir þessu eilífðar smáblómi er hver dagur í það minnsta þúsund ár og þúsund ár varla nema einn dagur.

Hitafar í Reykjavík að loknum fyrri hluta ársins

Árið 2017 er hálfnað og því tilvalið að birta mánaðarhitasúluritið sem dúkkar annars upp hér öðru hvoru og sýnir hvernig meðalhitinn í Reykjavík stendur sig í samanburði við tvö fyrri tímabil. Að venju standa fjólubláu súlurnar fyrir meðalhita þeirra mánaða sem liðnir eru af árinu en til samanburðar eru annars vegar síðustu 10 ár (rauðar súlur) og hinsvegar 30 ára viðmiðunartímabilið (bláar súlur) sem enn er í gildi og uppnefnist hér "kalda meðaltalið" vegna þess hversu kalt það var í raun. Lengst til hægri eru auk þess nokkrar árshitasúlur. Allt eins og áður hefur verið boðið upp á.

Þótt hitinn núna í júlíbyrjun sé heldur í daprara lagi þá má vel una við það sem liðið er af árinu. Febrúar og maí koma mjög vel út og eru hátt yfir 10 ára meðaltalinu (2007-2016). Enginn mánuður er sérstaklega svalur nema kannski apríl sem rétt nær yfir kalda meðaltalið og bara lítillega hlýrri en febrúar. Um framhaldið vitum við ekki mikið annað en að nokkur skortur gæti orðið á sumarhlýindum næstu daga. Nóg er samt eftir en það má minna á að seinni hluti ársins í fyrra var mjög hlýr og endaði árið 2016 í 6,0 stigum sem er með því hæsta sem gerist, en fátt benti hinsvegar til þess um mitt ár í fyrra.

En brugðið getur til beggja vona eins og frægt er og þá koma árshitasúlurnar hægra megin til sögunnar. Litatónuðu súlurnar tvær segja til um hvar árshitinn getur endað ef seinni hluti ársins verður með hlýrra eða kaldara móti. Ef framhaldið verður í kalda meðaltalinu þá verður árshitinn 5,16 stig, samkvæmt mínum útreikningum, sem þó er ekkert sérlega lélegt enda svipað meðalhitanum í Reykjavík á gömlu hlýju árunum sem margir eldri borgarar dásama. Verði meðalhitinn hinsvegar í hlýja 10 ára meðaltalinu mun árshitinn enda í 5,75 stigum sem er bara mjög gott. Alltaf er síðan möguleiki á eindregnum öfgum í aðra hvora áttina en best er að vera ekki að reikna mikið með því. Hófleg svartsýni á áframhaldandi hlýindi á þessu ári er þó alveg raunhæf og heilbrigð að mínu mati.

 

Staðan á bræðslumálum á norðurslóðum

Hafísbráðnun sumarsins er nú komin í fullan gang á Norður-Íshafinu og mun halda áfram fram í september þegar hinu árlega lágmarki í hafísútbreiðslu verður náð. Þegar ég "hitaði upp" fyrir bræðslusumarið fyrir mánuði þá gældi ég við þann möguleika að það yrði minni hafís þarna í norðri en áður hefur sést á vorum dögum. Einnig boðaði ég stöðuuppfærslu að mánuði liðnum sem er akkúrat það sem kemur hér.

Og hver er svo staðan? Er eitthvað óviðjafnanlegt í uppsiglingu? Eiginlega er ég ekki alveg eins viss um það og fyrir mánuði. Þrátt fyrir vísbendingar um þynnri og veiklulegri hafís en áður hefur sést, eftir mjög svo hlýjan vetur, þá hefur bráðnunin ekki farið neitt óvenjulega hratt af stað þótt vissulega sé fullur gangur á henni. Svo virðist sem hlýindunum í vetur hafi fylgt töluverð snjókoma á norðurslóðum sem dýrmætur tími hefur farið í að vinna á sem hefur sitt að segja upp á framhaldið. Nokkuð sólríkt hefur verið á Íshafinu en jafnframt án verulegra hlýinda úr suðri. Á línuriti frá bandarísku snjó- og hafísmiðstöðinni, NSIDC, má bera saman stöðuna við fyrri ár að eigin vali og hér eru það síðustu 10 ár sem eru til samanburðar. Sjálfur hef ég fiktað í litum og bætt við upplýsingum.

Dökkblái ferillin stendur fyrir 2017 og er útbreiðslan þann 20. júní mjög nálægt því sem hún var á sama tíma árin 2010, 2011, 2012 og 2016 þótt það sjáist ekki vel í kösinni. Öll önnur ár frá upphafi gervitunglamælinga 1979 eru ofar eða mun ofar. 2016 hefur nánast misst forystuna í minnstu hafísútbreiðslu á þessum tímapunkti eftir að hafa verið afgerandi lægst vikurnar á undan. Árið 2012, sem er núverandi handhafi sjálfs lágmarksmetsins mikla, er þarna komið í baráttuna eftir nokkuð víðfeðma vetrarútbreiðslu. Minni eigin spá, sem ég gerði fyrir mánuði, er þarna bætt við í ljósbláum lit og er sá ferill ögn neðar en raunveruleikinn segir til um núna þótt ekki muni mjög miklu. Raunar er nægur tími til að elta spána uppi ef aðstæður leyfa.

Til að skoða stöðuna nánar þá koma hér, eins og í síðasta yfirliti, tvö kort sem sýna dreifingu íssins og áætlaða þykkt, sem skiptir ekki litlu máli. Til vinstri er kort frá 18. júní 2016 og samskonar kort fyrir sama dag núna í ár, 2017.

Gulgræni liturinn á 2016-kortinu er til vitnis um rúmlega 3ja metra þykkan ís á allstóru svæði sem varla er að finna á 2017-kortinu hægra megin, og ætti að gefa árinu í ár nokkuð forskot að þessu leyti þótt ísinn núna sé almennt nokkuð þéttur og fastur fyrir þar sem hann er enn er til staðar. Sjá má þó að ísinn er farin að hörfa verulega undan ströndum Síberíu og opin svæði farin að myndast þar. Óvenju opið svæði er einnig núna inn af Beringssundi milli Alaska og Síberíu. Aftur á móti er meiri ís við Svalbarða og almennt norður af Atlantshafi enda hafði mikill ís leitað þangað í vetur. Spurning er hversu mikið hafísbreiðan á eftir að dragast saman á miðhluta Norður-Íshafsins en mestallur ís á jaðarsvæðum svo sem á Hudson-flóa og umhverfis Baffinsland á eftir að bráðna í sumar samkvæmt venju. Spurning er þó hvort norðvesturleiðin um Ameríku eigi eftir að opnast eins og stundum hefur gerst, en norðausturleiðin norður fyrir Rússland ætti þó að verða nokkuð greið þegar á líður.

Framhaldið ræðst svo auðvitað af veðrinu - og talandi um það þá gerist það núna eftir nokkuð hægviðrasama og bjarta tíð að stóreflis lægð er að koma sér fyrir nálægt norðurpólnum. Lægðir á þessum slóðum geta ýmist tafið fyrir bráðnun eða gert mikinn usla á ísbreiðunni. Með lægðum eykst skýjahula sem hindrar bráðnun á bjartasta tíma ársins. En sumarlægðum fylgir einnig rigning ef nógu hlýtt loft fylgir en staðsetningin núna er reyndar þannig að hlýtt loft frá suðlægari svæðum berst yfir Íshafið og herjar á ísinn. Ekki skiptir síður máli að stóraukin hreyfing kemst á ísbreiðuna með tilheyrandi öldugangi ef opin hafssvæði hafa myndast. Á kortinu hér má sjá hina miklu hringhreyfingu á ísnum vegna lægðarinnar sem spáð er að muni ríkja þarna og gera sitt í allnokkra daga að minnsta kosti, í samvinnu við hæðarsvæði nálægt norðurströndum Kanada. Þetta er staða sem ekki er hliðholl ísnum og veitir ekki af ef sumarið ætlar að vera með í botnbaráttunni.

Já það verður fróðlegt að fylgjast með þessu hafi maður áhuga á hafísmálum á annað borð og þá þakkar maður fyrir allar þær upplýsingar sem í boði eru á veraldarvefnum. Sjálfsagt er svo að taka stöðuna aftur eftir mánuð.

- - -

Kortin eru fengin héðan: https://www7320.nrlssc.navy.mil/hycomARC/arctic.html
Línurit og fróðleikur frá NSIDC: http://nsidc.org/arcticseaicenews/

Lifandi og látnir popparar

Öðru hvoru berast fréttir utan úr heimi að einhver af stórmennum poppsögunar falli frá. Sumir þeirra yfirgefa heiminn fyrir aldur fram á meðan aðrir ná að tóra fram á gamals aldur. Eins og gengur. Á síðasta ári var heldur meira brottfall í þessum hópi en í meðalári og má þar nefna menn eins og David Bowie, Prince, George Michael að ógleymdum Leonard Cohen. Allt náungar sem eru vel þekktir og hafa meira að segja tveir þeirra troðið upp í sjálfri Laugardalshöll. En það er önnur saga. Það sem ég vildi hinsvegar gera hér er að að taka saman hverjir af hinum frægu eru lífs og hverjir eru liðnir. Eru margir eftir? Jú þeir eru ýmsir þótt vissulega sé margir farnir. Hér kemur fyrst upptalning á helstu, poppurum, rokkurum, pönkurum, röppurum o.fl sem ég tel vera meðal þeirra helstu og eru enn á lífi. Alls 80 aðilar, raðaðir eftir fæðingarári í sviga. Auðvitað eru ýmsir ónefndir þótt frægir séu og verður bara að hafa það. Það komast ekki allir í höllina. Sumir eru líka of ungir. Sá yngsti fær að vera með að því hann er svo mikill Íslandsvinur.

Lifandi:
Fats Domino (1928), Little Richard (1932), Willie Nelson (1933), Jerry Lee Lewis (1935), Dusty Springfield (1939), Tina Turner (1939), Dionne Warwick (1940), Ringo Starr (1940), Joan Baez (1941), Bob Dylan (1941), Joan Baez (1941), Paul Simon (1941), Aretha Franklin (1942), Barbra Streisand (1942), Brian Wilson (1942), Paul McCartney (1942), Mick Jagger (1943), Keith Richards (1943), Diana Ross (1944), Jon Anderson (1944), Ray Davis (1944), Brian Ferry (1945), Neil Young (1945), Debbie Harry (1945), Eric Clapton (1945), Ian Gillan (1945), Rod Steward (1945), Van Morrison (1945), Barry Gibb (1946), ABBA (1945, 1945, 1946, 1950), David Gilmore (1946), Patty Smith (1946), Syd Barret (1946), Elton John (1947), Carlos Santana (1947), Jeff Lynne (1947), Cat Stevens (1948), Robert Plant (1948), Donna Summer (1948), Ozzy Osborne (1948), Billy Joel (1949), Bruce Springsteen (1949), Mark Knopfler (1949), Tom Waits (1949), Peter Gabriel (1950), Stevie Wonder (1950), Phil Collins (1951), Sting (1951), David Byrne (1952), Elvis Costello (1954), David Le Roth (1954), Johnny Rotten (1956), Bruce Dickinsson (1958), Simon Le Bon (1958), Madonna (1958), Morrissey (1959), Bono (1960), Axl Rose (1962), Jon Bon Jovi (1962), Lenny Kravitz (1964), Celine Dion (1968), Thom York (1968), Jay Z (1969), Mariah Carrey (1969 eða 1970), Snoop Dogg (1971), Eminem (1972), Liam Gallagher (1972), Robbie Williams (1974), 50 Cent (1975), Britney Spears (1981), Beyonce (1981), Justin Timberlake (1981), Justin Bieber (1994).

- - - -

Hér á eftir koma svo þeir helstu sem eru ekki lengur á meðal vor en lifa áfram í sínum verkum. Alls 40 aðilar. Talan á eftir sviga segir til um aldurinn er þeir létust. Meðalaldurinn er kannski ekki hár en aldurstalan sem kemur afgerandi oftast fyrir er 27, sem þykir sérstakt.

Látnir:
Woody Guthrie (1912-1967) 55, Billy Holiday (1915-1959) 44, Frank Sinatra (1915-1998) 83, Dean Martin (1917-1995) 78, Nat King Cole (1919-1965) 45, Hank Williams (1923-1953) 29, Bill Haley (1925-1981) 56, B.B. King (1925-2015) 90, Chuck Berry (1927-2017) 90, Serge Gainsbourg (1928-1991) 63, Ray Charles (1930-2004) 73, Johnny Cash (1932-2003) 71, James Brown (1933-2006) 73, Leonard Cohen (1934-2016) 82, Elvis Presley (1935-1977) 42, Buddy Holly (1936-1959) 23, Roy Orbison (1936-1988) 52, Marvin Gaye (1939-1984) 44, Dusty Springfield (1939-1999) 59, John Lennon (1940-1980) 40, Frank Zappa (1940-1993) 53, Otis Redding (1941-1967) 26, Jimi Hendrix (1942-1970) 27, Lou Reed (1942-2013) 71, Janis Joplin (1943-1970) 27, Jim Morrison (1943-1971) 27, George Harrison (1943-2001) 58, Bob Marley (1945-1981) 36, Freddy Mercury (1946-1991) 45, David Bowie (1947-2016) 69, Maurice Gibb (1949-2003) 53, Robin Gibb (1949-2012) 62, Joe Strummer (1952-2002) 50, Michael Jackson (1958-2009) 50, Prince (1958-2016) 57, George Michael (1963-2016) 53, Whitney Houston (1963-2012) 48, Chris Cornell (1964-2017) 52, Kurt Cobain (1967-1994) 27, Amy Winehouse (1983-2011) 27.

- - - -

Á eftir þessu öllu saman er ekki hægt annað en að fá almennilega Músík. Fyrir valinu er tónleikasýnishorn frá árinu 1976 með Bruce Springsteen sem þarna er alveg sprelllifandi eins og í dag. Með honum á sviði er hið stórgóða E-Street band með mörgum snillingum innanborðs þótt þeir komist ekki í flokk hinna allra frægustu. Ég nefni þar sérstaklega saxófónleikarann Clarence Clemons sem því miður er fallinn frá. Sá náungi setti sterkan svip á bandið og var mikill vinur Bruce sem kallaði hann ávallt "The Big Man". Það má tileinka honum þetta sýnishorn. Lagið er klassískt, Twist and Shout, sem ýmsir hafa spreytt sig á, en upphaflega var lagið vinsælt með The Isley Brothers árið 1962. Mikið rokk, en þó með hægum "Slow Rocking" millikafla. Mjög gott.